Յուսեֆ Կոմունյակաան ամերիկացի բանաստեղծ, էսսեիստ և պրոֆեսոր է, որն առավել հայտնի է աֆրոամերիկացի ինքնության, Վիետնամի պատերազմի, ջազի և բլյուզի մասին իր ինքնակենսագրական բանաստեղծություններով: Պոեզիա անվանակարգում Պուլիցերյան մրցանակի է արժանացել իր «Քաղաքային փայլեր․ նոր և ընտիր բանաստեղծություններ» ժողովածուի համար։ Այդպիսով՝ նա դարձել է այդ գրական բարձր պարգևին արժանացած աֆրոամերիկացի երկրորդ բանաստեղծը։

Կոմունյակաայի պոեզիան մեծապես ոգեշնչված է իր մանկության տարիների բազմաբնույթ փորձառությունից։ Մեծանալով սպիտակամորթներից տարանջատված Լուիզիանայի քաղաքներից մեկում, Կոմունյակաայի բանաստեղծությունները հաճախ ուսումնասիրում են ռասայի, ինքնության և սոցիալական արդարության հետ կապված թեմաները:

Վերոնշյալ ժողովածուում Կոմունյակաան ներկայանում է իր բանաստեղծական տեսլականի ամենահզոր ձիրքով: Պատկերներն ընդգրկում են այնպիսի թեմաներ, ինչպիսիք են հարավն ու այնտեղի մշակույթը, սպիտակների գերակայությունը սևամորթների հանդեպ, Հարավարևելյան Ասիայում պատերազմը, քաղաքային կյանքը, հոր հետ հարաբերությունները, ինչպես նաև երաժշտական թեմաներ։ Լեզուն պարզ է, շարադրված կարճ տողերով և լի է փոխաբերություններով։

«Թռչունները լարերին»

Մայր Մերին նրանց հաշվում է
նորից։ 11 սև։ Կարմրավուն
մեկը՝ արյան կաթիլի նման:
Նա վստահ է,
որ նրանք 2 շաբաթ է ինչ այնտեղ են։
Ես նրան ևս մի բաժակ սուրճ եմ տանում
և թխվածք։ Նստած կարդում եմ
Ֆրանսես Հարփեր էմալե այն սեղանի շուրջ,
ուր ժամանակին փքաբլիթ եմ կերել…

Իր պոեզիայում Յուսեֆ Կոմունյակաան միահյուսում է անձնական պատմվածքը, ջազային ռիթմերը և ժողովրդական լեզուն՝ խաղաղության և պատերազմի ժամանակ կյանքային պատկերներ ստեղծելու համար: New York Times-ի թղթակից Բրյուս Ուեբերը Կոմունյակային բնութագրել է որպես բանաստեղծ, որն ունի «աշխարհիկ, փիլիսոփայական միտք… Նրա բանաստեղծությունները, որոնցից շատերը կառուցված են կատաղի ինքնակենսագրական մանրամասների վրա՝ Վիետնամում գտնվելու, իր մանկության մասին, լի են այն բծերով, որոնք փորձառությունը թողնում են կյանքի վրա»։

© Նյութը պատրաստեց՝ Հենրիետա Ավագյանը