Անահիտ Հակոբյան «Երբ աչքերդ են խոսում»

Մարդաշատ ու աղմկոտ փողոցում մտախոհ քայլում էր մի աղջիկ: Քայլում էր ու չէր նկատում այն եռուզեռը, որը ճեղքելով էր դնում քայլերն իր: Իսկ ու՞ր էր գնում… ինքն էլ չգիտեր: Քայլում էր` նրան նորից տեսնելու անհագ ցանկությամբ պարուրված: Ուզում էր անվերջ նայել այն աչքերի մեջ, որոնք նոր աշխարհ էին բացել իր առաջ: Քայլում էր ու մտքում ինքն իր հետ զրուցում.
- Իսկ ո՞վ է ասել, թե լեզուն է միայն ունակ խոսելու: Իսկ աչքերը՞, աչքերն է՜լ են ախր խոսում: Նրանք խոսում են` առանց բառերի օգնության: Բառերը հաճախ շինծու են ու կեղծ, իսկ աչքերը… աչքերը չեն կարող կեղծ խոսել, չէ՞ որ նրանք հայելին են հոգու ու սրտի: Հետո քթի տակ քմծիծաղում է աղջիկն ու նորից մտքում ինքն իրեն ասում.
- Փիլիսոփա կարծես լինեմ, ի՞նչ է կատարվում ինձ հետ… Ապա, կրկին հիշելով այն աչքերը` բարության ծով, ՆՐԱ աչքերը, ժպտում է ակամա, ու այս անգամ սկսում է մտքում խոսել հենց նրա հետ.
- Լռում ես, չես խոսում… Բայց, գիտե՞ս, փոխարենը աչքերդ են խոսում: Ու երբ աչքերդ են խոսում ջերմ, մի կախարդական բարի ուժ մե՜ծ ու լիարժեք ժպիտ է նկարում դեմքիս: Հա՛, նրանք` քո այդ բարի երկվորյակները, պատմում են ինձ քո մասին ամե~ն բան: Նրանք իմ առաջ բացել են դուռ դեպի մի աշխարհ, ուր անսովոր բարություն է ու ջերմություն: Գիտե’մ, դա քո’ աշխարհն է, բայց ես այն տեսել եմ, ու հիմա ուզում եմ նորից լինել այնտեղ. թու’յլ տուր երկա՜ր նայել աչքերիդ մեջ, նորից լսել նրանց զրույցը ջերմ ու տեղափոխվել այնտեղ` այն բարի աշխարհը, ՔՈ՛ աշխարհը: Իսկ եթե թույլ տաս, ես կդառնամ այնտեղի մշտական բնակիչը… Այսպես մտքերի մեջ նրա հետ զրուցելով` քայլում էր աղջիկը, երբ, հանկարծ, հեռախոսը զնգաց.
- Ալո, լսում եմ:
- Բարև’: Ինչպե՞ս ես: Կարո՞ղ ենք հանդիպել:
- Լավ, իսկ ե՞րբ:
- Այսօր, հիմա: Շուտով կլինեմ այնտեղ, որտեղ դու ես:
- Լավ, սպասում եմ:
Րոպեներ անց հանդիպումը կայացավ: Մի քանի բառ փոխանակեցին ու… լռություն էր խորհրդավոր… նա կրկին լռում էր, բայց, փոխարենը, աչքե՜րն էին խոսում: Որքա՜ն էր աղջիկն ուզում գրկել նրան ամուր ու ասել.«Լռում ես, չես խոսում… Բայց, գիտե՞ս, փոխարենը աչքերդ են խոսում: Ու երբ աչքերդ են խոսում ջերմ, մի կախարդական բարի ուժ մե՜ ու լիարժեք ժպիտ է նկարում դեմքիս»: Որքա՜ն էր ուզում ասել` սիրու՜մ եմ աչքերդ բարի, սիրում եմ, երբ աչքերդ են խոսում…

Հեղինակ՝ Անահիտ Հակոբյան
Սեղմեք այստեղ՝ ստեղծագործությունը Գրքամոլ էջում կարդալու համար: