Անժելա Աբրահամյան «Կուզեի»

Կուզեի քեզ պատմել իմ սիրած սուրճի, սիրած վայրերի ու իմ վարդագույն երազանքների մասին: Բայց այսօր ձմեռվանից ու կարոտից եմ խոսելու... Գիտե՞ս, որ ձմեռը չեմ սիրում, ատում եմ, չնայած երբեք ոչ ոքի ոչնչի համար չեմ ատել: Այս տարի համոզվեցի, որ ատում եմ: Ասում են ձմռանը հեքիաթներ են ծնվում: Իսկ իմ համար բոլոր հեքիաթները ձմռանն են ավարտվում.. Ես սիրում եմ ձյունը, ձյան փաթիլների խելակորույս պարը: Բայց գիտե՞ս, որ ձյունը ստում է: Առավոտյան թարմ ձնակույտերի վրա ոտնահետքեր նշմարելիս կարծում էի, որ ձյունը ուղետոմս է` դեպի մանկության անամպ հեքիաթ: Իսկ հետո ձյունը հալվեց, ավարտվեցին նաև հեքիաթները... Երբեք չես հարցրել, թե ինչու ձեռնոցներ չեմ կրում: Չհնչած հարցիդ ուզում եմ պատասխանել: Իմ սառցե ձեռքերը մարդկային ջերմություն են ցանկացել, ձեռնոցը պատրանք է, ինքնախաբեություն... Լուռ ես, գիտեմ, որ լսում ես...Մի անգամ ասեցիր. որ ձյան փաթիլների մեջ ես շողացող արև եմ: Չէ, համաձայն չեմ: Սառը քամին վաղուց տարել, ցրել է ջերմությունս, իսկ ես թաքուն երազել եմ, որ մի կտոր էլ նրան հասնի...նա էլ իմ պես ձմեռը չի սիրում...Մի ծիծաղա, դու երբեք չես զգացել, թե ինչ է կարոտը, կարոտը մեկի հանդեպ, ում աչքերին երբեք չես նայել, կամ թեկուզ նրանց հանդեպ, ում աչքերի մեջ սեփական արտացոլանքդ ես ոչնչացրել: Տխուր ժպտում ես. քեզ կարոտը չի տանջել...Գիտես, քեզ ինչքան եմ սիրում: Միակն ես, ով իմ փիլիսոփայություններին լուրջ է վերաբերվում ու ձեռքս երբեք բաց չի թողնում: Դրա համար դու աներևույթ ես, միայն իմն ես, լոկ ես եմ քեզ տեսնում, իսկ մնացածը...գրողը տանի մնացածին... Էլի լուռ ես, ես էլ եմ լռում, որ քո սիրած ցրտի զրնգուն ձայնը որսամ: Երևի մի օր կկարողանաս սովորեցնել ձմեռը սիրել...

Հեղինակ՝ © Անժելա Աբրահամյան