Անն Մ. «Իմ երազ»

Երբ քեզ տեսնեմ գիշերվա խորունկ մթի, պատուհաններից կախ ընկած աղոտ լույսերի, կիսաքուն քաղաքի ու շշուկների կատարյալ խառնաշփոթի մեջ` կհասկանամ, որ աշխարհը միշտ հարմարացրել եմ ինձ, իսկ քեզ համար տեղով մեկ անհարմարություն եմ կարծես...Կհասկանամ, որ աշխարհում հազա՜ր տեսակ լռություններ կան, իսկ քո լռածի գույններն ուրիշ են, քո լռածից չեմ լսել, աղմկող է լռությունդ, երբեմն խլացնող... Երբ ափս կամացուկ կսահեցնեմ ճակատիդ վրայով, կհասկանամ, որ աշխարհիս ճանապարհները միշտ չեն եղել հարթ, իսկ քեզ համար տեղով մեկ անհարթություն եմ ասես...Երբ գլուխդ կդնես դողացող ծնկներիս, կզգամ, թե ինչպես է հոսում ժամանակը մազերիդ արանքով, երբ աչքերդ կհառես ինձ, կհասկանամ, թե որքա՜ն եմ վախենում աչքերիդ մեջ նայելուց, ու կփոխեմ ուղղությունը հայացքիս, որ չխորտակվե՜մ, լողալ չգիտեմ, իսկ դրանք այնքա՜ն խորն են, գրո՜ղը տանի... Երբ բռնես ձեռքս, ափերիցդ հորդող ջերմությունից կզգամ սեփական մատներիցս անվե՜րջ ծորացող տհաճ սառնությունը, և կամաչե՜մ քո կրակի վրա սառույցներ նետելուց, Երբ ինձ մոտ գաս` կտեսնես խավար զնդանում շղթայված զգացմունքներս բոլոր, մեկը քնած է, մյուսը՝ արթուն, մեկն էլ անդադար կռի՜վ է տալիս, որ դուրս պրծնի իմ իսկ չափած-ձևած սահմաններից... Երբ ինձ գրկես, կհասկանամ, որ թևերիդ մեջ փլվելուց, հարվածներիցդ աջ ու ձախ զարկվելուց, իրականի ու անիրականի սահմանն եմ հատում... Ես ինքս այդքան սպասված ազատությանն եմ փարվել, անազատ հոգուս վաղեմի երազն ես: Ուզում եմ լինել վերջին ապաստանդ, սիրուն գիշերվա վերջին պատվանդանդ... Ուզում եմ լինել պատերազմներդ ու փոթորիկներդ խաղաղեցնողը... Ուզում եմ լինես իմ երկրի երկինքը, որտեղ աստղերը չեն ընկնում անսահմանության տողատակերից անգամ...

Հեղինակ` © Անն մ.