Անուշիկ Մնացականյան «Լուսինը հարցեր չի սիրում»

- Պա՜պ, իսկ ես կարո՞ղ եմ հասնել արևին․․․ - Ո՛չ, տղա՛ս, արևն ավելի հեռու է, քան մեզ բոլորիս թվում է։ - Պա՜պ, ա՛յ պապ, իսկ ինչու՞ են թռչունները կարողանում թռչել, իսկ ես՝ ոչ։ - Արամիկս, որովհետև նրանց թևերը թռչող են, իսկ մեր թևերը մարդիկ կոտրում են թռիչքի ցանկացած փորձի ժամանակ։ - Պա՛պ, իսկ հնարավո՞ր է, որ արևն ու լուսինը միաժամանակ հայտնվեն երկնքում։ - Չէ՛, տղա՛ս, նրանցից յուրաքանչյուրն իր հերթափոխն ունի և միայն այդ հերթափոխի ժամանակ կարող է հսկել աշխարհը։ - Պապ ջան, իսկ ես կարո՞ղ եմ մտնել հեռուստացույցի մեջ, ինչպես այն բոլոր մարդիկ, ովքեր այնտեղ են։ Անդրանիկը մի կողմ դրեց այն խաչբառը, որը մինչ այդ սևացնում էր, և, խորը հոգոց հանելով, նայեց որդուն։ - Չէ՛, տղա՛ս, ես քեզ համար ավելի մեծ ապագա եմ երազում, քան կարող է լինել այդ գույնզգույն տուփը։ - Պապ, իսկ ինչի՞ է ամռանը տաք, իսկ ձմռանը՝ այսքան ցուրտ։ - Իմ փոքրիկ ինչու-իկ, ամեն եղանակ իր կլիմայական պայմաններն ունի։ Աշխարհն առանց ձյան երբեք չէր մաքրվի, իսկ առանց արևի մենք ջերմազուրկ ու անարև կապրեինք։ - Պա՛պ, իսկ արևածաղիկները արևի աղջիկնե՞րն են։ - Այո՛, որդի՛ս, նրանք արևի փոքր աղջիկներն են։ Ճիշտ է՝ արևը չի ծնել նրանց, բայց հարազատ մոր պես սիրում է։ - Պա՛պ, իսկ երբ մեծանամ, ե՞ս էլ եմ պապա դառնալու։ - Այո՛, իհարկե։ Միայն թե երեխաներիդ մորն ընտրելիս շատ ուշադիր ու հաշվենկատ կլինես․․․ Դե վե՛րջ, ա՛յ հետաքրքրասեր, արդեն վաղուց լուսնի հերթափոխն է, իսկ դու դեռ գիշերազգեստդ էլ չես հագել։ Արագ հագի՛ր ու վազի՛ր քնելու։ - Պա՛պ, ա՛յ պապ․․․ Վերջին հարցն էլ տամ ու գնամ․․․ Իսկ ու՞ր է գնացել իմ մաման, ե՞րբ է գալու։ Հարցից հետո Անդրանիկը կախեց գլուխը ու արագ վառեց այն վերջին ծխախոտը, որ մնացել էր Ախթամարի տուփում։ Դա փոքրիկ Արամիկի այն միակ հարցն էր, որի պատասխանը հայրը չուներ, իսկ իր փոքրիկ ինչու-իկը արդեն հինգերորդ տարին էր, որ ամեն երեկո չէր զլանում ու տալիս էր այդ հարցը։ Ու քանի որ գիտեր, որ հայրը սկսելու է լուռ ծխել, գլուխը կախ գնաց քնելու։ Լուսնի հերթափոխի ժամանակ պետք է լսել նրա հրամանները ու հարցեր չտալ։ Միևնույն է փոքրիկի հարցի պատասխանը լուսինն էլ չուներ, արևն էլ, թռչուններն էլ, և անգամ այն գույնզգույն տուփը, որի մեջ անթիվ մարդիկ կան։ Մայրե՛ր կամ ուղակի ծննդաբերող կանա՛յք, երբեք մի՛ լքեք Ձեր կրծքի տակ տաքացրած զավակներին․․․ Ախր նրանք ունեն մի հարց, որի պատասխանը ոչ-ոք չգիտի․․․

Հեղինակ՝ © Անուշիկ Մնացականյան