Անժելա Աբրահամյան «Շունչ»

Շունչ-արտաշունչ, ու ապակին պատած գոլորշու վրա իմ ու քո անունն ենք գրում: Շունչ-արտաշունչ, ու սիրահարվում ենք անձրևի կաթիլների ձայնին: Դու մազերիս հետ ես խաղում, իսկ ես քո սիրած երգն եմ երգում՝ անձրևի ու երազանքների մասին: Շուտով կդադարի անձրևը, իսկ հետո միգուցե ծիածան դուրս կգա: Անձրևը կդադարի ու կցնդի ապակու վրայի գոլորշին`տանելով իր հետ իմ ու քո անունն ու քո սիրած երգը՝ անձրևի ու երազանքների մասին: Իսկ այս պահին մենք դեռ անձրևն ենք վայելում ու թանձր մշուշի մեջ գծագրում իմ ու քո ուղին` մեր ուղին, որով քայլելիս անպայման ձեռքս ես ուժեղ բռնելու: Ես ոչ մի կերպ չկարողացա սովորել սիրածդ երգի անունը, իսկ դու չհիշեցիր, որ չեմ սիրում, երբ մազերիս հետ ես խաղում: Բայց այսօր ոչ ես եմ բողոքում, ոչ դու` մենք ապակու վրա խզբզում ենք անորոշ էսքիզներ, իսկ անձրևն ապահովում է երաժշտական նվագակցությունը: Գլուխս ուսիդ եմ դնում, աչքերս ամուր փակում եմ, որ չտեսնեմ, թե ինչպես է բոլորի կողմից սիրված յոթ գույնանի ծիածանը շուտով ջնջում անձրևային մշուշում մեր պատկերած ուղին, խզբզոցները, ու քեզ ինձնից տանում: Չգիտեմ, մի ամբողջ հավերժություն, թե ընդամենը մի քանի րոպե հետո բացում եմ աչքերս: Նույն պատկերը, անձրևը դեռ երգում է, իսկ դու մազերս ես շոյում...Ժպտում եմ ու գրողի ծոցն ուղարկում ծիածանը: Երգում եմ, խաղում ես, խզբզում ենք...իսկ անձրևը շարունակում է խենթացնել մեզ նմաններին...

Հեղինակ՝ © Անժելա Աբրահամյան