Վարդուհի Առաքելյան «Մի հատիկ օր»

► Երբ արցունքներդ լճացել են աչքերումդ, կկոցի՛ր աչքերդ, նայի՛ր լույսին: Կտեսնես, որ արցունքներդ աստղեր են դառնում: Նույնիսկ արցունքնե՛րն են աստղեր դառնում: «Արցունք, աստղ... Ի՞նչ կապ ունեն իրար հետ: Ունեն: Այսինքն, եթե արցունքիդ միջից աստղեր ես տեսնում, տեսնում ես հույսի շողը: Նույնիսկ այդ տխուր, անելանելի պահի մեջ հույսի աստղ կա...»:

► Հին լուսանկարներում մարդիկ մի տեսակ խամրած են երևում:

► Դժվար է, բայց դե ոչ մի լավ բան հեշտ չի տրվում:

► Այդպես է պետք: Պայքարել, հավատալ, ու այդ հավատի ետևից գնալ:

► Դաժան է, ցավ է, մրմուռ է ու ինձ հետ գալիս է: Ծանր է, քաշում եմ, քաշում: Չի՛ վերջանում, ավելանում է:

► Մի սահման կա, որից հետո թուլանալու իրավունք չունես: Պետք է կանգնած մնալ:

► Լավից, վատից ապրում ենք: Ապրեք ձեր կյանքը: Հնարավորություն է տրվել սովորելու՝ սովորեք, գիությամբ զինված մարդն իր ազգի ամենահզոր զինվորն է: Պարտադիր չէ՝ զենք առնեք ձեռքներդ: Ձեր վարքով, ձեր խելքով էս աշխարհը լավը դարձրեք:

► Ինչքան շատ էին իմանում, այնքան դժվար էր լինում ապրելը:

► -Գցի՛ր Աստծու փեշը,- ասում էր բոլորին, ովքեր անհանգիստ էին կամ հուսահատ,- տու՛ր Տիրոջը, կթեթևանաս ու մի օր էլ կտեսնես, ամեն վատ բան ետևում է մնացել:

►  Դեռահասներին ամեն փոքր դժվարություն, մի աննշան տարաձայնություն ընկերների միջև, անհաղթահարելի են թվում՝ համարյա աշխարհի վերջը:

► Ողջ-առողջ մարդու վրա լաց չեն լինի: Լացը լաց է բերում:

► Պահ է գալիս, երբ մարդ ուզում է լսել, իմանալ, թեկուզ վատ լուր ստանալ, միայն թե չապրել անորոշության մեջ:

► Միամտություն է կարծելը, որ մի քանի ժամից եկող տարին լրիվ փոխելու է ամեն ինչ: Բայց դե, միևնույն է, մարդիկ Նոր տարվանից միշտ էլ հրաշքների են սպասում:

► Ինչքան ճղճիմ ու ծիծաղելի է մի բան խնդրելը, երբ մարդու կյանքն է վտանգի տակ: Մի՞թե պատերազմ էր պետք, որ գնահատեինք մեր ունեցածը, կարևորեինք մերձավորների գոյությունն ու ամեն բացվող օրվա հրաշքը:

► Որբի հոգին նման է ճղակոտոր ծառից վերընձյուղված ճյուղերին, մատղաշ, բայց դիմացկուն: Ապրելու ու գոյատևելու համար ծառից վերցնում է ծառի այն ամբողջ ավիշը, որը, իրականում, ամբողջ ծառի բոլոր ճյուղերին պետք է սներ:

► Այդքան վիշտ էր տեսել, բայց շարունակում էր հավատալ ու ապավինել Աստծուն:

► Տատը պատմում էր ու, որպես կանոն, վերջում անպայման ասում էր. - Էրնեգ էր էն օրերը... Հետո միանգամից հանգչում էր աչքերի փայլը, կարծես շղարշ էր իջնում դեմքին։ Տարիներ հետո, երբ Մարիամն արդեն շատ բան էր հասկանում, հարցրեց. - Տատ ջան, դրա ի՞նչն է երանի։ Պատերազմ, սով, տաժանակիր աշխատանք, որ նույնիսկ տղամարդը դժվարությամբ կաներ։ - Հա՛, բալա՛ ջան, հազա՛ր երանի։ Տանջվում էինք, բայց սրտներս էր ուրախ...

► Ոչ մի չարքաշ աշխատանք, սով, կարիք, դժվարություն սարսափելի չէ, քանի դեռ հույս ունես:

► Տարիների հետ նա սովորեց այլևս ոչինչ սրտին մոտ չընդունել: Մեկ-մեկ ուզում էր ասել լեզվին եկածը, բայց հաջորդ պահին ետ էր կանգնում այդ մտքից: Ժամանակն ամեն ինչ իր տեղը կդնի:

► Մայրամուտ է, բայց երկինք ու երկիր հանգիստ, վստահ սպասելու են իրենց վաղվա և ամեն օրվա արևին… Սպասելու են…

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: