Արևիկ Թովմասյան «Երբ կարոտում ես վերևում ապրողներին»
2014-11-05 6733
2004- ի ամառն էր: Ամենացուրտ, ամենասառը ամառը: 9 տարեկան էի ընդամենը, բայց հասկանում էի, որ ծանր օդ կա տան մեջ: Մինչև հիմա հիշում եմ ինձ` սենյակիս դռան մոտ՝ գետնին նստած: Հիշում եմ պապիս գունաթափ դեմքը, կցկտուր ասված բառերը, տատիս համակերպված դեմքը, ու ծանր լռությունը, որ կար բոլորի մեջ: Չէի համարձակվում անգամ մտածել, թե ինչ է կատարվում, չէի խոստովանում, որ գիտեմ՝ ինչ է լինելու ժամեր անց: Դռան հետևից լուռ հետևում էի հեռացող պապիս անզգա դեմքին… Պա՜պ, աշխարհի ամենապապ: Ինձ համար դու միշտ էլ թագավոր մնացիր: Քանի անգամ եմ գիշերները երազիս քեզ տեսել, գրկել, խոսել հետդ: Քանի անգամ եմ կարոտից արցունքներիս ազատություն տվել: Քանի անգամ եմ ափսոսել, որ չեմ ասել՝ սիրում եմ քեզ պապ: Փոքր էի, չէի զգում, բայց միշտ էլ սիրել եմ: Ինչքան էիր ուրախանում իմ ամեն մի հինգով: Վազում էի տուն, ցույց տալիս օրագիրս, ճակատիս ստանում համբույրդ ու հպարտ զգում ինձ: Ինչքան էիր սիրում, երբ ես պարում էի, հպարտանում էիր անկազմակերպ, մանկական շարժումներովս, գրպանիցդ հանում հիսուն դրամանոցը ու որպես պարգև տալիս ինձ: Ուրախ էի: Հաջորդ օրը, գլուխս բարձր պահած գնում էի բուլկի առնելու: Պապս էր գումարը տվել: Ո՜նց եմ կարոտել էտ հիսունները: Էտ բուլկիները, որ ամենահամեղն էին: Գովասանագրերս քեզ համար մեծ բան էին, շատ մեծ: Ամեն տարի երբ ձեռքս բռնած հասնում էի տուն, վերցնում էիր ձեռքդ ու ամեն տուն մտնողին ցույց տալիս. «Թոռս պատվոգիրա ստացել, մինիստրա դառնալու»: Չէ՛, պապ, ես մինիստր չեմ դարձել ու չեմ էլ դառնալու, գիտեմ, դու հպարտ կլինեիր իմ Մարդ մնալով: Քեզ կոչումներ ու պաշտոններ չեն հետաքրքրել: Ես քեզ եմ հետևում` ես Մարդ եմ մնում: Ո՜նց եմ կարոտել մեր «կռիվները»: Տան միակ հեռուստացույցի «մենատերը» դու էիր: Ու ամեն անգամ, երբ ուզում էի մուլտֆիլմ նայել, դու բարկանում էիր, փոխում ալիքը, կանգնում հեռուստացույցի կողքին ու հայհոյում բոլոր քաղաքական գործիչներին: Համոզված եմ, հիմա էլ նույնը կանեիր: Հիմա՝ ավելի շատ: Պա՜պ, իմ ամենահետաքրքիր պապ: Հիշում եմ, երբ տան հոսանքը անջատում էին (մի ժամանակ շատ էին անջատում), մոմը վառում էիր ու սկսում պատմել քո արկածներից: Ինչքա՜ն իմաստություն կար ամեն ասածիդ մեջ, ինչքան շատ կյանք: Մինչև հիմա հիշում եմ պատմածներդ: Դրանք միշտ էլ ինձ համար ամենահետաքրքիրը մնացին: Պա՜պ, երանի հիմա կողքս լինեիր ու հպարտանայիր: Ամեն գնահատականս տոն լիներ քեզ համար, սովորական թղթի կտորը վերցնեիր ու ասեիր, որ «թոռս պատվոգիրա ստացել ու մինիստրա դառնալու»: Հիսուն դրամանոցներ տայիր սովորությանդ համաձայն ու ես էլի բուլկի կուտեի ու դա կլիներ ամենահամեղը… - Բալ, արթնացի, պապիկը մահացելա,- լսում եմ մորս ձայնը: Ամբողջ գիշեր չէի հեռացել դռան մոտից, բայց մանուկ ուժերս լքել էին ինձ ու չգիտեմ էլ ոնց՝ քնել էի: Պա՜պ , իմ հոգատար պապ: Անգամ վերջին շնչում հոգատար մնացիր: Սպասեցիր քնեմ նոր հեռացար: Բայց այնքան շատ ես դու հիմա կողքիս, որ չեմ հավատում, թե հեռացել ես: Երբ մայրս քնից հանեց ու ասաց՝ մահացել ես՝ չհավատացի: Մինչև հիմա չեմ հավատում: Ո՞նց կարող ես մահացած լինել, եթե ես դեռ քեզ կարոտում եմ…
Հեղինակ՝ © Արևիկ Թովմասյան
Դիտեք ավելին Ստեղծագործություններ բաժնում
մեկնաբանություններ