Արմանուշ Գրիգորյան «Կյանք»

Որքան անիմաստ կյանքը կթվար,
Եթե երկինքը երբևէ չամպեր,
Եթե ամպերի գոռգոռալուն պես
Երկնքից հորդող անձրև չթափվեր։
Մռայլ ու անգույն կյանքը կթվար,
Եթե աստղային գիշեր չլիներ,
Եթե արևը այնպես չքանար,
Որ մայրամուտը գիշեր մեզ թվար։
Եթե աշխարհը չունենար մարդկանց,
Թե չարի-բարու կռիվ չլիներ,
Ինչպես հեքիաթում, այնպես և կյանքում
Թե բարին չարին հանկարծ չհաղթեր։
Որքան խորթ ու չոր կհնչեր խոսքս,
Եթե զգացմունքը չլիներ կյանքում,
Եթե խոսքիս մեջ հնչած մեղեդին
Չհպվեր սրտիդ պարզ ալիքներին։
Կյանքը, իսկապես, դատարկ կթվար ,
Եթե դու հանկարծ սիրտ չունենայիր,
Թե չիմանայիր սիրելը ինչ է
Եվ պարզապես դու մարդ չլինեիր։
Տե՛ս, կյանքը որքան է լի իմաստով,
Իսկ դու ասում ես , որ այն դատարկ է,
Իսկ դու ասում ես, որ քո աշխարհում
Ամեն ինչ անգույն ու անիմաստ է։
Մի՞թե դու չունես աստղային գիշեր,
Մի՞թե արևդ մայրամուտ չի տա,
Երբ պատուհանից երկնքին նայես,
Մի՞թե խոհերդ գրչին դու չես տա։
Իհարկե, ունես ու շատ ավելին,
Եվ քո աշխարհը բնավ դատարկ չէ ,
Չէ որ լոկ հոգու հարստության հետ
Ոչ մի բան չափել հնարավոր չէ ։
Պարզապես դու ես ստեղծել քեզ աշխարհ,ին
Այդտեղ անսահման թախիծ կուտակել,
Կենտրոնում դրել տխրության տակառ
Եվ ողջ թախիծդ այդտեղ ես լցրել...

Հեղինակ՝ © Արմանուշ Գրիգորյան