Բորիս Պաստեռնակ «Դոկտոր Ժիվագո»

► Բախտավոր մարդ: Այնպիսի տեսք ունի, որ նախանձում ես: Այնինչ ապրում է ու չի զգում:

► Ահա դուք վախենում եք՝ հարություն կառնե՞ք արդյոք, այնինչ արդեն հարություն եք առել, երբ ծնվել եք, և այդ բանը չեք նկատել:

► Նրանք աշխատում էին չափից դուրս վեհանձն լինել միմյանց նկատմամբ, և դա բարդացնում էր ամեն ինչ:

► Մարդը ծնվում է ապրելու, և ոչ թե կյանքի նախապատրաստվելու համար:

► Խոսքն արծաթ է, լռությունը՝ ոսկի:

► Իսկ մենք կյանքն ընդունում էինք որպես ռազմերթ. մենք ժայռեր էինք շուռ տալիս նրանց համար, ում սիրում էինք:

► Ապրել՝ նշանակում է միշտ ձգտել առաջ, բարձրագույնին, կատարելությանը և հասնել դրան:

► Երբեք, ոչ մի դեպքում չպետք է հուսահատվել: Հուսալ և գործել՝ ահա մեր պարտականությունը դժբախտության մեջ:

► Նա սիրում էր նրան սարսափելի, և խանդ էր զգում նրա վերաբերմունքից բաժակի հանդեպ, որից ջուր էր խմում, բարձի հանդեպ, որի վրա գլուխն էր դրել:

► Ես խանդում եմ քո արդարանքի առարկաներին, մաշկիդ վրայի քրտինքի կաթիլներին, օդում տարածվող վարակիչ հիվանդություններին, որ կարող են կպչել քեզ և թունավորել քո արյունը:  

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: