Դերենիկ Դեմիրճյան «Գրադարան»

Մի ամբողջ մարդկության աչքեր նայում են այս պահարաններից: Բազմահազար այս գրքերում մտածում եվ լռում է պայքարող, հիացող եվ թախծող մի մարդկություն: Ահա սեղանների շուրջը բազմաթիվ գլուխներ, նույնպես խորհող եվ ստեղծագործող՝կքվել են այդ գրքերից շատերի վրա: Մարդկային հոգու անհուն աշխարհը: Ի՞նչ են որոնում նրանք այդ գրքերում : Կյա՞նք եվ հավերժությու՞ն: -Ապրե՞լ, մնալ անվե՞րջ, հասնել ապագայի՞ն, գնալ նրա հետ դեպի անմահությու՞ն... Բայց սա ի՞նչ է թրթռում օդի մեջ: Պլպացող փոքրիկ աղոտ լույսի պես անցնում է նա այդ գլուխների վրայով, կտրում գրադարանի տարածությունը: Օ՜, ցեցն է դա: Ցեցը՝ գրադարանների տխուր բնակիչը: Սպառնալիքը ամեն տեսակ գրքերի: Այնքան փոքրիկ է նա, բայց ինչքան մեծ սառնություն է փչում նրա թևիկներից: Չար մահվան շունչ կա այդ սառնության մեջ: Ես կարծեմ տեսնում եմ նրա փոքրիկ միկրոսոպիկ դեմքը, որ անհուն թախիծով եվ իրոնիայով նայում է չորս կողմ...Նայում բոլոր ստեղծագործողներին, մտածողներին, հավերժության համար գրողներին: Կարծեմ ժպտում է նա օձային ժպտով, թե՞ մռայլվում է իբրև մահվան դիմակ: Եվ ճախրում է նա այդպես մարդկային մտքի եվ ստեղծագործության վրայով: Իմաստության վրայով: Զգու՜յշ նրանից: Դա մտքի, հոգու ցեցն է: