Գրետա Հովհաննիսյան «Դատարկություն»

Լինու՞մ է չէ, երբ ուղղակի չգիտես ինչ ես զգում, երբ քեզ թվում է հայտնվել ես մի մեծ փոսի մեջ ու նույնիսկ չգիտես, թե ինչ փոս է այն ՝ տխրության, մենակության, ցավի, հիասթափության: Քեզ թվում է դու մի վիճակում ես, մի այնպիսի վիճակում, որ քեզ օգնության ձեռք մեկնող չկա ու չի էլ գտնվի: Թվում է, թե այդ փոսի մեջ դու կապրես հավիտյան, առանց հաց, առանց ջուր, բայց կապրես, կապրես թեկուզ միայն ապրելու համար: Իսկ կլինի՞ արդյոք այն մեկը, ով քեզ կբերի այդ հացն ու ջուրը, ով քեզ կյանքի իմաստ կպարգևի, ով կլինի այնպիսին, ինչպիսին ուզում են լինի նրանք՝ ՄԱՐԴԻԿ, նրանք, ովքեր քեզ մոտ են ձևացնում, բայց հոգու խորքում քեզ վանում են հեռու-հեռուները, ովքեր երկերեսանի են ու ներկայանում են այն դեմքով, որը ձեռնտու է հենց իրենց: Իսկ կա՞ արդյոք այն ելքը, որին դու սպասում ես քո ամբողջ կյանքում, քո ձանձրալի ու տաղտակալի կյանքում, կտեսնե՞ս արդյոք դու այն վառ լույսը, որը կճեղքի այն փոսը, որտեղ դու այդքան ժամանակ ապրել ես ու սովորել, որ այդպես էլ պետք է լիներ: Որտե՞ղ է այդ լույսը, որտե՞ղ, ինչու՞ է այն անցնում քո գլխի վրայով, անցնում ու քեզ չի էլ նայում, ախր դու պետք է հավասրապես լուսավորես բոլոր այն փոսերը, որոնք առաջացել են մեր կյանքում ի սկզբանե: Եվ արցունքներ գլորվում են դանդա՜ղ-դանդա՜ղ ՝ պարգևելով հանգստություն հոգուդ, քեզ, տարօրինակ հանգստություն, որ ոչ փրկություն է և ոչ էլ վախճան: Վայկյաններ, որոնք մեռնում են ակնթարթի մեջ, ապրելով գեթ ապրելու համար …

Հեղինակ՝ © Գրետա Հովհաննիսյան