Հոգեկան խանգարում ունեցող 5 գրող

2023-01-31 1404

Ձեզ ենք ներկայացնում 5 գրողներ, ովքեր տառապել են հոգեկան խանգարումներով
 

1. Էդգար Ալան Պո. ֆոբիաներ, ագրեսիայի նոպաներ, ալկոհոլիզմ և թմրամոլություն

Գրողի հոգեկան խնդիրները սկիզբ են առել դեռ վաղ մանկությունից։ 5 տարեկանում Պոն ընկնում է լիճը, ինչից հետո հետագա ողջ կյանքում նա վախենում էր ջրից, իսկ փոքր տարիքում մորը կորցնելուց հետո ամբողջ կյանքում զգուշանում էր կանանց հետ հարաբերություններից՝ վախենալով դրանց հնարավոր դժբախտ ավարտից։

Ավելի ուշ Պոն վերջապես որոշեց ամուսնանալ իր 13-ամյա զարմուհի Վիրջինիայի հետ, սակայն 10 տարվա ամուսնությունից հետո կինը մահացավ տուբերկուլյոզից։ Կնոջ մահը անշրջելի հետևանք թողեց գրողի կյանքի վրա։ Առանց այն էլ ծանր դեպրեսիաններն էլ ավելի խորացան՝ ուղեկցվելով ալկոհոլիզմով և թմրանյութերի (օպիումի) օգտագործմամբ։ Պոն ավելի ագրեսիվ դարձավ, քիչ էր աշխատում և հիշողության կորուստներ էր ունենում։ Բացի այս ամենը, նա ամենուր և բոլորի մեջ գրագողների ու անազնիվ հրատարակիչների էր տեսնում։

Կնոջ մահից հետո Պոն երկու անգամ փորձում է նորից ամուսնանալ, սական դա նրան չի հաջողվում, իսկ վերջին փորձի ժամանակ հարսանիքից առաջ Պոն պարզապես անհետանում է։ Ավելի ուշ նրան գտնում են անգիտակից վիճակում և տեղափոխում են հիվանդանոց, որտեղ և մահանում է մի քանի օր հետո։

2. Ֆրանց Կաֆկա նևրոզներ, դեպրեսիա

Կաֆկան ամբողջ կյանքի ընթացքում հուսահատության և մելամաղձության պարբերական նոպաներ է ունեցել։ Դա մասնակիորեն պայմանավորված է եղել ծնողների՝ հատկապես հոր հետ դժվար փոխհարաբերություններով։ Վերջինս իշխանատենչ և անզիջում մարդ էր, ով չէր վարանում Կաֆկայի հանդեպ կիրառել դաստիարակման անգամ ամենադաժան մեթոդները, իսկ ավելի ուշ կտրականապես հրաժարվում է ընդունել տղայի հետաքրքրվածությունը գրականությամբ։

Կաֆկան հոր պատճառով ցանկանում էր նույնիսկ ինքնասպանություն գործել, սակայն բարեբախտաբար նրա ընկերը ժամանակին կարողացել է կանխարգելել դա՝ խոսելով գրողի մոր հետ։ 

Հետագայում Կաֆկան իր օրագրում գրում է․ «Ես չեմ կարողանում քնել։ Քուն չունեմ, միայն տեսիլքներ են։ Ներքին էությանս տարօրինակ անկայությունն է։ Զարհուրելի մի աշխարհ կա իմ գլխում։ Ինչպե՞ս ես դրանից ազատվեմ և ինչպե՞ս ազատեմ այն՝ առանց կործանելու»։

Իրավիճակը նաև վատթարանում էր կանանց հետ հարաբերություններում եղած բարդություններով, քանի որ Կաֆկան այդքան էլ հաջողակ չէր անձնական կյանքում։

3. Նիկոլայ Նեկրասով դեպրեսիա, խաղամոլություն

Գրողը պարբերաբար տառապում էր ծանր դեպրեսիայի նոպաներից, իսկ նրա տանը անգամ «մելամաղձության» համար նախատեսված հատուկ բազմոց կար, որից նա շաբաթներով վեր չէր կենում։ Ապատիայի և հուսահատության ժամանակաշրջանները հետապնդում էին գրողին երիտասարդ հասակից, իսկ միջին տարիքում դրանք խորացան՝ հասնելով իրենց գագաթնակետին՝ հաճախակի ուղեկցվելով սուիցիդալ մտքերով։ 

Տրամադրության տատանումներն այնքան արագ էին տեղի ունենում, որ երբեմն շատ դժվար էր գուշակել, թե կոնկրետ ինչպիսի վիճակում է գտնվում Նեկրասովը։ Սակայն երբ ավելի ուշ ուշքի էր գալիս, նա խլացնում էր հոգևոր վիշտը խաղամոլությամբ։ 

4. Ջեկ Լոնդոն դեպրեսիա, ալկոհոլիզմ

Առույգ թվացող այս տղամարդը վաղ տարիքից անցել է հուսահատության և մելանխոլիայի ժամանակաշրջանների միջով։ Սակայն ո՛չ մտերիմները, ո՛չ էլ ծանոթները անգամ չէին կռահում դրա մասին։ Ջեկ Լոնդոնը հանրության մեջ շատ լավ կարողանում էր կառավարել իր զգացմունքները՝ երջանիկ և անհոգ թվալով իր շրջապատի համար։ Հուսահատության դեմ պայքարելու հարցում նաև օգնում էր աշխատանքը։ Երիտասարդ հասակից գրողն առանց երկար մտածելու կատարում էր ցանկացած աշխատանք և յուրաքանչյուր աշխատատեղում դառնում էր կոլեկտիվի անբաժանելի մասը՝ տպավորություն գործելով իր տքնաջանությամբ և ուժով։

Սակայն այս դրական պատկերի հետևում թաքնված էր ալկոհոլիզմը։ Անցյալ դարի 10-ականների կեսերից իր գրական կարիերայի բարգավաճման գագաթնակետին Լոնդոնը վերջնականապես կորցրեց ինքնատիրապետումը։ 1916 թ․-ի նոյեմբերի 22-ին գրողն ինքնասպան եղավ՝ կրկնելով իր հերոսի՝ Մարտին Իդենի ճակատագիրը։ Թեպետ մինչև այժմ էլ որոշ կենսագիրների շրջանում տարածված է այն տեսակետը, համաձայն որի Լոնդոնը պատահաբար է ինքն իրեն ներարկել մորֆինի մահացու չափաբաժինը։

5. Վիրջինիա Վուլֆ դեպրեսիա, ֆոբիաներ

«Գիտակցության հոսք» գրական մեթոդով գրված հայտնի վեպերի հեղինակը պատանի հասակից տառապել է դեպրեսիայի նոպաներով, որոնք տարիքի հետ միայն ավելի են սրվել։ Բացի այդ, Վիրջինիա Վուլֆի ապատիայի ժամանակահատվածները հաճախ ուղեկցվում էին անքնությամբ և անգամ՝ հալյուցինացիաներով։ Նա պնդում էր, որ լսում է Հին Հունաստանի ձիթապտուղների վրա երգող թռչունների ձայները։
Մանկությունում իր հանդեպ տեղի ունեցած բռնաբարության փորձը և մոր վաղ մահը գրողի մոտ վախ և անվստահություն են առաջացնում մարդկանց նկատմամբ․ ամբողջ կյանքի ընթացքում նա աշխատում էր հնարավորինս հեռու գտնվել մարդկանցից։ Վիրջինիայի ամուսինը՝ Լեոնարդո Վուլֆը, նրա անփոխարիների աջակցության հիմնասյունն էր՝ Վիրջինիայի անվերջանալի քաոսի և մթության աշխարհում։ Թեպետ նրանք երբեք լիարժեք ամուսնական կյանք չեն ունեցել. Վիրջինիան այդպես էլ չկարողացավ հաղթահարել մանկության տրավման և հրաժարվում էր ինտիմ հարաբերություններից: 
Ցավոք, տարիների ընթացքում խանգարման սրացումներն ավելի հաճախ էին տեղի ունենում` զրկելով Վուլֆին ոչ միայն աշխատելու, այլև լիարժեք կյանքով ապրելու հնարավորությունից։ Բժիշկները պնդում էին, որ անհրաժեշտ է բուժումը շարունակել հոգեբուժարանում, սակայն Վիրջինիան կտրականապես դեմ էր։ Ինքնուրույն նա այդպես էլ չկարողացավ հաղթահարել հիվանդությունը։ 1941 թ․-ին ինքնասպան է լինում՝ խորտակվելով Օուս գետում։ Սիրելի ամուսնուն ուղղված մահվան նամակում Վիրջինիան բացատրում է իր արարքը նրանով, որ չէր ցանկանում կործանել նրա կյանքը իր հիվանդությամբ։

© Նյութի հեղինակ՝ Սեդա Գրիգորյան

Դիտեք ավելին Հետաքրքրի մասին բաժնում

մեկնաբանություններ