Իզաբելլա Չարենցի հուշերը

-Դուք Պուշկինին սիրո՞ւմ եք: 
Ես ասում եմ` շատ եմ սիրում Պուշկինին, Լեմոնտովին:
-Դե', ես հիմա Ձեզ կպատմեմ Պուշկինի մասին. Դուք կլսե՞ք:
Ասում եմ` մեծագույն հաճույքով: Եվ նա սկսում է պատմել Պուշկինի մասին:
Իսկ ես այսպես զարմացած նայում եմ նրան ու ասում` Դուք 19-րդ դարո՞ւմ եք ապրել, ինչ է: Դուք այնպես եք պատմում Պուշկինի մասին, որ կարծես եղել եք հարազատ եղբայրներ: 
Նա ծիծաղում է ու ասում.-Իսկ գուցեև ապրել եմ 19-րդ դարում...

Որպես ամուսին շատ ընտանիքասեր էր, ոչ մի բան չէր խնայում, շատ բարի էր նա ընտանիքի հանդեպ, գորովալից:
Երբ մենք ամուսնացանք, առաջին տարիներին գալիս էր Ակսել Բակունցը, հուզված խոսում էին: Ակսելը այնպես գրգռված էր լինում, Չարենցը ավելի զուսպ էր, Ակսելին հանգստացնում էր. ասում էր` Ակսել, դու ճիշտ չես, դու այդպես մի ասա. նա չէր հասկանում Չարենցին, էլի իր ասածն էր ասում. սենյակում քայլում էր հուզված, ջղային, խոսում էր բարձր-բարձր: Բայց Չարենցը նրան սիրում էր շատ: Եվ տարիները մի տեսակ քննություն եղան նրա համար:

-Ծանոթացե'ք,-ասում է Չարենցը,-Մաքսիմ Գորկի, իսկ սա իմ կինն է:
-Շատ հաճելի է, որ Դուք այդպիսի երիտասարդ կին ունեք:
Հրավիրեց, նստեցինք. նրա կողքին նստած էր հարսը` ջահել, սիրուն կին էր. սկսեցինք զրուցել: Իսկ Գորկին նստած գրում էր, նայում էր այստեղ-այնտեղ ու գրում: Նա ասաց, որ այդ ցուցակում գրված գրողները վաղը կհավաքվեն իր մոտ ընթրիքի: Ասաց, որ դրանց մեջ նաև Չարենցն է:
Բանկետը վերջացավ, մենք եկանք տուն, և Չարենցը պատմում էր Վիկտորյային, թե Գորկին ցուցակ կազմեց,  «ես էլ ընկա մեջը»: Ասում է` -Վաղը հրավիրում է իր մոտ: Դե' լավ է,-ասում է Վիկտորյան,-Իզաբելլային էլ կտանես:
Ասում է`
-Չէ', այնտեղ բոլորը տղամարդիկ են լինելու, անհարմար է:
Եվ գնաց մենակ: Հետո վերադարձավ, այսպես ժամը ինը կլիներ: Եկավ, խոսեց ինձ հետ, երեխային գրեկց, համբուրեց, հետո գրպանից հանեց մի տուփ: Ասում է.
-Վիկտորյա', ա'ռ, նայի'ր, տես ինչ տուփ է:
Վիկտորյան ասում է` ծխախոտի տուփ է:
-Չէ',-ասում է,-Մաքսիմ Գորկուց եմ վերցրել. կարդա', թե ինչ եմ գրել: Ընթրիքի ժամանակ,-ասում է,-Մաքսիմ Գորկին շատ ուշադիր նայում էր բոլորիս. այնքան լավ հիշողություն ունի, որ հիշում էր բոլորին: Մնացել եմ զարմացած. ինձ մատով արեց`  «Вот Наири, Страна Наири»,-ասում է`  «Вот сидит Страна Наири»:..Հետո,-ասում է,-երբ վերջին ծխախոտը ծխեց Մաքսիմ Գորկին, ես տուփը վերցրի, ամիս ամսաթվով գրեցի, որ այդ օրը ես նրա մոտ եմ եղել: