Ճան Սիաոֆըն «Հակասություն»

Ավելի շա՜տ սիրիր ինձ, լա՞վ։

Ավելի շա՜տ սիրիր ինձ, լա՞վ։

Սիրիր ո՛չ այն պատճառով, որ գեղեցիկ եմ կամ խելացի․այս աշխարհում, անշուշտ, ինձնից ավելի գեղեցիկներն ու խելացիները կան։ Սիրի՛ր հենց այն պատճառով, որ ես Ես եմ, մի քիչ լավ, մի քիչ վատ կամ մի քիչ հիմար, միակը բոլոր ժամանակներում։ Սիրիր միայն նրա համար, որ հանդիպել ենք։ Եթե վիճակված է միասին քայլել նույն ճանապարհով, ընկնել նույն անձրևի տակ ու պաշտպանվել նույն անձրևանոցով, ապա, խնդրում եմ, նայի՛ր ինձ ավելի մեղմահայաց, բռնի՛ր ձեռքս ավելի հաստատակամորեն ու ամուր, քո տաք շնչով մո՜տ արի։

Ավելի շա՜տ սիրիր ինձ, լա՞վ։ Միայն սիրո մեջ լինելով եմ իմանում իմ անունը, տեղը, միաժամանակ զարմանում՝ բացահայտելով սեփական գոյությունս։ Բոլոր քարերը պարզապես քարեր են, անկյանք ու անտարբեր, և միայն այն մեկը, որն արևի ու լուսնի լույսի տակ է, անսպասելիորեն կարող է ճայթել դեպի ուրախ ու երջանիկ կյանք։

Ավելի շա՜տ սիրիր ինձ, լա՞վ։ Քանի որ գիտելիքը դարձնում է մարդուն բթամիտ, հարստությունը՝ աղքատ, բոլոր ձեռքբերումները տանում են կորստի, ամեն վերելք ստիպում է մարդուն ցածրանալ, ու, պաշտոնիս ամեն բարձրացման հետ դեմքս գնալով ավելի է աղավաղվում. եթե մարդկային կյանքը կեսօրյա վազքն է դեպի շուկա, ապա պայուսակս դատարկ է ո՛չ այն պատճառով, որ աղքատ եմ, այլ որ իմ ձեռքերում եղած հարստությունը մեծ է, ամբողջական, այն մի կտոր ոսկի է, որը չեմ կարող փոքր մասերի բաժանել, նրանով միայն մի մեծ սեր կարող եմ գնել։ Ինձ ավելի շատ սիրիր, որ պայուսակս լիքն ու ծանր լինի, լա՞վ։

Ավելի շա՜տ սիրիր ինձ։ Մարդկային կյանքը շատ կարճ է, բայց եթե ցանկանում ես անթարթ աչքերով նայել ինձ, ապա կլինեմ թատրոնի բեմը, որտեղ լույսերի ու ձայների մեջ ներկայացումը մոտենում է իր վերջին, ծափահարությունների ներքո դանդաղ ու հանգիստ իջնում են վարագույրները։

Նախկինում չէի կարող քեզնից ավելի շատ սեր ու կիրք խնդրել, բայց դու ինքդ այս հնարավորությունն ընձեռեցիր, սկսեցիր սիրել ինձ, տվեցիր իրավունք՝ հանդուգնի պես քեզնից ավելին խնդրելու։ Կարո՞ղ ես ափերս գինով լցնել։ Պատրա՞ստ ես իմ կրակին փայտ ավելացնել։ Ես ագահ եմ ու անկուշտ, ցանկանում եմ բոլոր լեռների ծաղիկների անուշաբույրը, բոլոր օվկիանների լուսնի լույսը, կարո՞ղ ես տալ ինձ։

Ավելի շա՜տ սիրիր ինձ, եթե անգամ ցանկություններս անմիտ են, կատարիր դրանք ինձ համար, լա՞վ։ 

Ինձ մի փոքր քիչ սիրիր, խնդրում եմ։

Ինձ մի փոքր քիչ սիրիր, խնդրում եմ։ 

Մի գաղտնիք կա, չգիտեմ քեզ ասել, թե՝ ոչ. իրականում այն, ինչը սիրել եմ, դու չես, երբ քեզ ասել եմ իմ սիրո մասին, նկատի եմ ունեցել, որ ցանկանում եմ միասին լինենք, երկուսով սիրենք այս աշխարհն ու մարդկանց, անցնենք այս կյանքի միջով։

Ուստի, եթե պատրաստ լինես գարնանային պարզ երկնքի տակ նայելու վարդագույն սակուրաներին, ապա դա կլինի սիրո ամենագեղեցիկ խոստավանությունը։ Եթե կանգնես լճի ափին ու նայես մարտ ամսվա վայրի թզենու բողբոջներին և հպարտությամբ ու ուշադրությամբ սպասես այն պահին, թե երբ են դրանք բացվելու, ես անչափ երախտապարտ կլինեմ քեզ։ Միգուցե չգիտես, որ ծառն այդ ես եմ։ Գարնանը կանաչ տերևներին անհամբերությամբ սպասողը ես եմ։ Ինչ վերաբերում է քեզ, ինձ մի փոքր քիչ սիրիր, խնդրում եմ։

Ինձ մի փոքր քիչ սիրիր, քանի որ սերը մարդուն հասցնում է խելագարության, գլխիվայր շուռ տալիս, ստիպում է ինձ անհանգստանալ, իսկ ես չեմ կարող տանջել քեզ։ Եթե պետք է սիրես ինձ, ապա սիրիր ինձ ինչպես զեփյուռն է անցնում ջրի մակերեսով՝ առանց դիպչելու։ Սիրիր ինձ ինչպես պիրոլն է թռչում կանաչ ճյուղերի միջով, թող թռչողը շարունակի թռչել, արմատներ ունեցողը շարունակի ամրանալ հողում, թող երկուսն էլ անմահանան հանդիպման պահին։

Ինձ ավելի քիչ սիրիր, որովհետև չեմ ապրում միայն այս հարյուր վաթսունյոթ սանտիմետրում, չեմ տեղավորվում գլխումս։ Խնդրում եմ փնտրիր ինձ գրքերի էջերում, որտեղ պատկերվածը միս ու արյունիցս է, քաղաքի աղմուկի մեջ, որտեղ վշտացած եմ ու մտահոգ, փորձիր լսել ինձ թաղման թափորի մեջ, երբ շփոթված եմ ու լացակումած, կամ էլ գնա այն լեռնահովիտը, որտեղ քամին ամենաշատն է ոռնում, այն ժայռը, որտեղ ալիքներն ամենավտանգավորն են, փնտրիր ինձ տափաստաններում, որտեղ մռայլ են մայրամուտները, քանի որ դրանք ևս իմ վշտից ու հառաչանքից են։ Միայն իմ մեջ չեմ, քամու մեջ եմ, ծովի, հողի ու աստղերի, դու պետք է ինձ քիչ սիրես, որ կարողանաս սիրել մեծության մեջ թաքնված իմ Եսը։ Դու չես կորցնի ինձ, եթե անհետանամ երազի պես, քանի որ ցիկադաների առաջին երգի ու լիալուսնի դուրս գալու հետ դու կգտնես ինձ։

Ավելի քիչ սիրիր ինձ, փոխարենը մի լավ երգ սիրիր, լա՞վ։ Քանի որ այդ երաժշտությունը ես եմ, սիրի՛ր մի նկար, որովհետև շրջանակից դուրս թափվող գույները ես եմ, սիրի՛ր մի նամականիշ, ես խորապես հավատում եմ, որ այն հին հետքը ես եմ, գնա փորձիր մի գինի, քանի որ գավաթի հատակի արբեցումը ես եմ, փայփայիր մի գործվածք, որի խճճվածությունը ես եմ, գնա վայելելու պարն ու գեղագրությունը և կապ չունի, որ պարողի ձեռքին վրձին է որը ճոճվում է օդում ու կոտրվում, քանի որ ես եմ այդ պահի հիացմունքն ու զսպվածությունը։

Ինձ մի փոքր քիչ սիրիր, խնդրում եմ, քանի որ պետք է թողնել մի փոքր նրբություն ինքդ քեզ սիրելու համար։ Քանի որ սիրում ես ինձ, դու էլ երբեք առաջվանը լինել չես կարող, ու քանի որ արդեն իմ մի մասն ես, ուստի այն սիրով, որը տածում ես իմ նկատմամբ, հոգ տար քո մասին։

Լսիր իմ ամենանվիրական խնդրանքը։ Ինձ մի փոքր քիչ սիրիր, որովհետև գարունը միշտ շատ կարճ է. այն այնքան արագ է անցնում, որ ոչինչ չես հասցնում, կյանքում ամեն ինչ վերջացնել ու վերադարձնել է պետք, ուստի քեզ լավ նայիր: Ինձ շատ սիրել պետք չէ, խնդրում եմ։

Թարգմանությունը չինարենից ՝ © Քրիստինե Հովսեփյանի