‎Կլարա Պողոսյան «Տատիս»

Կարոտներս նման էին տատիս փեշով մաքրած խնձորներին, այնքա՜ն հյութեղ ու բուրում էին առավոտով։ Ոնց էլ գիտե՞ր, որ տարիներ անց պիտի հիշեմ, լավ մաքրում էր, փայլեցնում ու անկեղծ հոգատարությամբ մեկիկ-մեկիկ շարում էր կողովում`զարմանալով, թե մարդ էլ այսքան անբերան լինի։ Ինչ որ տեղից կհաներ ինձ համար պահած ամենալավը` ընկույզը՝ հատիկ-հատիկ մաքրած և սև թթի մուրաբան` իր ձեռքով պատրաստած։ Սուրճը պիտի հատիկ բովեր, հետո` սրճաղացով մանրացներ, հետո` վառարանի վրա բաժակով եփեր .«Այդպես է համով»,-կասեր-, «խմի՛ր, որ Օլիչին կանչեմ, գա, նայի, գիտե՞ս, չէ, ինչ ասում է,ամեն ինչ լինում է»։ Սուրճի հոտը ամբողջ գյուղով վազում հասնում էր Օլիչին, ով իր «մասնագիտական» ոլորտում հմտացած` ափալ-թափալ գոգնոցը ծուռ կապած կգար, որ բախտիս անիվները թեքելով իր ուղղությամբ, ցուցամատը քիմքին մոտեցրած` մուրազս նկարելով, կսկսեր՝ ասպետս ուր որ է պիտի թակեր դուռս... Տատիս զննող հայացքի տակ Օլիչն ավելի էր ոգևորվում, կածան ու արահետ իրար խառնում, ինձ ոսկե բախտ ու սարեր խոստանում։ Բայց հավատում էի տատիս հայացքին, նա էլ իր հերթին` Օլիչի գուշակությանը։ Հետո գործն ավարտած` գաճաճ, կարճ ոտքերը քարշ տալով, կգնար իր տուն, սպասելով հաջորդ սրճաժամին, որ չիրականացած երազները բերի, կապի իմ ու տատիս սպասող հայացքներին։ Դժբախտ կին էր Օլիչը։ Հետո տատս կասեր. «Բալե՛ս, լավություն արա, ջուրը գցիր, թեկուզ չհավատաս էլ, ցույց մի տուր, մեծ կին է, կվիրավորվի»։ Իմաստուն կին էր տատս, իր մաքրած խնձորների պես փայլուն ժպիտով, բարությամբ լցված, մինչև ուղնուծուծը քրիստոնյա։ Կաղոթեր ինձ համար ու բոլոր թոռների, ինձ համար միշտ մի անգամ շատ։ Կարոտներս հալված, տատիս տան ճանապարհի պես մաշված, ոլորվում են, թեքվում, բարձրանում, ես մեծանում եմ, աչքերիս մեջ պահ տալով տատիս վառ պատկերը` ծնկաչոք խնձորները մաքրելիս։ Շնչում եմ սրճաբույրն ամեն առավոտ` մտածելով որ, տատիս բույրն ուրիշ էր։

Հեղինակ՝ © Կլարա Պողոսյան