Լիդա Հակոբյան «Լիալուսին»

Ու դու էլի չես գա.... բայց ես էլի ամբողջ օրը կսպասեմ քեզ... կսպասեմ... կսպասեմ... կձանձրանամ... մտքումս քեզ հետ կվիճեմ, կբարիշեմ, կպատմեմ քեզ իմ արածների կամ մտածածների մասին, որ ուզում եմ անել... կսկսեմ քեզ ավելի շատ սիրել... էլի կսպասեմ... կսպասեմ... կձանձրանամ... էլի մտքումս կվիճեմ քեզ հետ, կնեղանամ, էլ չեմ բարիշի, հետո կփոշմանեմ, որ վիճել եմ... էլի կսպասեմ... ու դու էլի չես գա... Ես մտքումս պլաններ կգծեմ քեզ տեսնելու, հանդիպելու..․ կգծեմ, կջնջեմ, կուրախանամ, կտխրեմ... էլի քեզ չեմ տեսնի... ու կսպասեմ... կսպասեմ... կձանձրանամ... ու մեկ էլ հանկարծ դու կհայտնվես լիալուսնի պես... գեղեցիկ, կլոր, լուսավոր... ու ես անընդհատ կնայեմ քո լիալուսին դեմքին... ես ոչինչ քեզ չեմ ասի, դու նույնպես... մենք ասելիք չունենք, մերը «զգալիք» է... պետք է ապրել... ես անընդհատ, ամեն վայրկյան կնայեմ քո գեղեցիկ դեմքին, կլոր՝ առանց վայրկյան անգամ կորցնելու... ու դու էլի անհայտանալու ես մի քանի օրից, ինչպես լիալուսինը... իմ լիալուսին... ու ես էլի սպասելու եմ քեզ... ամեն օր սպասելու եմ... ու դու չես գալու...

Հեղինակ՝ © Լիդա Հակոբյան