Լիլիթ Բաղդասարյան «Պատրանք»

քեզ այլևս ոչինչ չի փրկի
ոչ ոք չի փրկի
դու իմ հիշողության ձեռքերում ես
հարմարված իմ անգիտակցության ցանկություններին

գուցե նա քեզ ճանաչեր
եթե դիմագծերդ այդքան փոխված չլինեին

բայց ճանապարհը վազանցում է անցորդին
մի փորձիր հասնել
մի փորձիր անցնել
կանգնիր

սահմանը եզրագծված է կարոտով
պոեզիան տրված էր այն անցնելու համար

բայց ինչպես եթե քո մատները
շոյելու փոխարեն ճանկռում են մաշկս

բայց ինչու՞

գրողը տանի
պոեզիան տրված էր քեզ հաղթահարելու համար
իսկ ես մոռացա այն ճանապարհին
ինչ-որ մի տեղ
սրճարանում
կանաչ թեյի կամ պատահական անցորդի մոտ
բայց ում
որ մեկի

դու մեղադրում ես ինձ
մեղադրում ես

ուրեմն
անհնար չէր անցնել ճանապարհն
առանց կանգառների
և սոված լինելն ուղղակի անհարմարություն էր
որ ինձ թույլ չտվեցի

ինձ ցավեցնում են քո կնճիռները
ինձ բարկացնում է քո անտարբերությունը
անիրական հորինված հպարտ
դա քո հայացքը չէ
ոչ էլ քո բառերն են
ու երևի սա դու չես

չես կարող լինել
չէ´

իմ հիշողությունն ունի քեզ
իմ մազերն ունեն քո մատները
իմ ուսերը քո շնչառությունն ունեն
իմ կարոտը քո օծանելիքի հոտն ունի
իսկ շուրթերդ...
ես չունեմ շուրթերդ
ես կորցրել եմ շուրթերդ ճակատիս վրա
հայացքիդ մեջ
մի վերջին հանդիպման նման
որ կողպեց շուրթերիս մեջ

«մի՜ գնա...մնա...»

Հեղինակ՝ © Լիլիթ Բաղդասարյան