Մարգարետ Ասլանյան «Մոտավորապես չապրած փետրվար»

Ներելով ենք ինքնամաքրվում, սիրելով՝ ապրում… «Մոտավորապես չապրած փետրվար»… Մոտավորապես երկու կյանք ու կես՝ մեկ միլիոն տարվա սպասման ծովերում անափ ու բոսոր, ուժասպառ ծնկած դեռ կհաշվարկես չբազմապատկվող մեղքը կարոտի՝ երբեմնի սիրտդ ծուռ հայելի դարձրած, իսկ անմեղությունդ՝ լոկ փոշեհատիկ… Մոտավորապես յոթ արև այն կողմ ու մի ծանր քայլ՝ դեպի ետ տանող, դատարկ հայացքով ևս մեկ անգամ ամուր կգրկես հոգուդ մենակն այն փակ կոպերով, որ երեք տիեզերք դեռ պիտի հատեն՝ գտնելու համար այն լույսը կապույտ, որ իմ երազի շունչն էր ապրեցնող՝ պոկված երկնային բիլ դրախտներից, բայց բաժին ընկած սև հուդաներին … Մոտավորապես դեռ մի ափ արև, քսանմեկ գրամ հավատ մոտավորապես , ու ես կծնվեմ ՝ արդեն որպես գիժ՝ այս կյանքը հագած իբրև նորաոճ մի զսպաշապիկ, դառնագին ողբում, որ ծես կթվա, բայց աշնան բոթով կբացի հանդես… Մոտավորապես ես, դու մոտավորապես, ու ժամանակի սլաքը ճշտապահ կկարգի իրեն արքայից-արքա, մինչ լռությունը հանկարծ կսթափվի ու կաղաղակի, որ մերկ է արքան, մինչ մենությունը դատարկ ափերով կփորձի ծածկել մերկությունն այդ գաղջ, որ հազար շապիկ կրելով վրան՝ կմնա տկլոր, բայց միշտ սքանչելի, ինչպես քաղցր է սուտը՝ կույր աչքի համար … Մոտավորապես՝ ՛՛Ես մի օր կգամ ՛՛, մոտավորապես՝ ՛՛Ես քեզ կսպասեմ ՛՛, վերջին հաշվարկով՝ ՛՛ Տասնութ կյանք անցավ՛՛, մթնած հայացքում ՝ ՛՛Խնդրում եմ, ների՛ր ՛՛ … Մոտավորապես աշխարհից այն կողմ ևս մեկ աշխարհ՝ ցեխոտ հետքերով, սակայն միշտ դատարկ, ևս մեկ քարտեզ, սակայն չգրված, ինչպես օրենքն այն, որ կոչում ենք կյանք, բայց ծուլանում ենք ապրել որպես կարգ … Մոտավորապես գրիչը սիրահարվեց թղթին ու ծնվեցի ես, ծիծաղելի է, չէ՞ մոտավորապես … Ու երբ հետադարձ մի հայացք գցես հետքերիդ անցած, ու երբ որոշես, թե ու՞մ մատներն են քո կյանքը թերթել, երբ փորձես հասկանալ, թե ու՞մ ծախված սրտի մեջ մոխրացավ ապրածդ, բայց ողջ մնացիր, երբ երբեմնի սրտիդ ծուռ հայելիներում կտեսնես հանկարծ քո դեմքը շիկնած ու զույգ ափերով զգույշ կշոշափես այտիդ հասցված ապտակը կյանքի՝ էլ չմոռանաս, որ ինձ պարտք ես դեռ մոտավորապես քսանմեկ գրամ հավատ, մոտավորապես չապրած փետրվար …

Հեղինակ՝ © Մարգարետ Ասլանյան