Արցունքները հանգստացնում են: Պատահում է այնպես,երբ արցունքներդ ցանկանում են թափվել աչքերիցդ: Հանկարծ, կոկորդիդ սեղմում է մի ցավ, և դու չես կարողանում խոսել, և գուցե ոչ արտահայտվել խոսել այդ ամենի մասին:ՈՒ այդ ցավը քեզ ստիպում է հիշել այն քո արարքները, որոնք ոչ ուրախալի են: Իսկ երբ ցավը մարում է ,արցունքները դանդաղ սահում են քո աչերից, հատակը պարուրելով կեղծիքից բուժված անգույն կաթիլով: Երբ ինչ-որ մեկը քեզ նկատում է, մաքրում ես արցունքներդ և ժպիտ տալիս դեմքիդ,ասելով որ ամեն ինչ լավ է: Սակայն երբ ասում են, որ դա այդպես չէ և հարցնում են թե ինչ է պատահել, դու լռում ես և արցունքները կրկին թափվում են` հանգստացնելով քո սիրտը, քո հոգին...
Հեղինակ՝ Մարիամ Գևորգյան
Սեղմեք այստեղ՝ ստեղծագործությունը Գրքամոլ էջում կարդալու համար:
Դիտեք ավելին Ստեղծագործություններ բաժնում
մեկնաբանություններ