Ռոզա Չոբանյան «Մեզ բացակա չդնեք»

Օտարներն ասում են՝ դա ցեղասպանություն էր… Օ՜հ, քավ լիցի… Մենք մեռանք, մեզ կոտորեցին… չսպանվեցինք…Երբեք, հայը երբեք չի մեռել… Դա այն թվականն էր, երբ մանուկը ճչում էր. նա առաջին անգամ էր զգում, թե ինչ է որբությունը: Դա այն թվականն էր, երբ մայրը գալարվում էր ցավից. նա առաջին անգամ էր որդեկորույս…Հայրերս գնացին, գնացին հեռու՝ դեպի դերզորյան չոր ու պապակ անապատները: Իսկ դուք, օտարնե՛ր, դուք գիտե՞ք, թե ինչ է մահը… Մահը, երբ քնում ես, բայց առավոտյան աչքերդ այլևս ոչինչ չեն տեսնում, որովհետև դու չկաս, մահը, երբ սիրտդ հանկարծ կանգ է առնում, ու դու երբեք չես լսում նրա զարկերը: Դա՜ է մահը…Իսկ հայրե՜րս…նրանք չմահացան, նրանց հանճարեղ գլուխները ծվեն-ծվեն եղան անապատի փոշու մեջ, իսկ հատուկենտ քարերն էլ որ կային, չորացել էին հայի կարմիր արյունից…Մա՜հը…հայը մահ չտեսավ. նա այդքան երջանիկ չէր՝ մահ ունենալու համար: Հայրե՜րս…նրանք անցան տարիների միջով, նրանք հող չտեսան, նույնիսկ հողի գաղջ հոտը չզգացին, չթաղվեցին: Հայրե՜րս… նրանք արցունք չտեսան. գերեզման չունեին: Օտարները դա ցեղասպանություն են կոչում…Մենք տառապում ենք, տառապում ու լացում ենք անձայն, մենք լռում ենք, իսկ մեր հոգիները գոռում են ցավից…Նրանք՝ հայրերս, անցյալի մութ խորքերից հարյուր տարի շարունակ հուսահատ ու խուլ հառաչանքով աղերսում են. «Մեզ բացակա չդնեք…»: Հեղինակ՝ © Ռոզա Չոբանյան