Մարիամ Սարգսյան «Ոչինչ հավերժ չէ»

Հիմա դրսում նստած եմ, դուրս եկա , որ էլ չմտածեմ քո մասին, դուրս եկա հույս ունենալով ու հավատալով, որ քամին կքշի ու կտանի քեզ հետ կապված ամեն ինչ, այն ամենը, որ պտտվում է գլխումս՝ քո հայացքը, քո աչքերը, քո ձայնը, քո շուրթերը և ինձ համար ամենաթանկը՝ ժպիտդ… Տեսնես հիմա ժպտու՞մ ես, տեսնես գոնե մի պահ մտածու՞մ ես իմ մասին…ու այսպես քեզ հետ կապված մտքերը պարուրում էին ինձ, ու վիշտս, ցասումս, զայրույթս փորձում էի դուրս հանել սիգարետի միջոցով: Անհագ, ամբողջ էությամբ դեպի ներս էի ծծում ծուխը և այդ վայրկյանին աչքերիս առջև պատկերվեց մեկը, ով անընդհատ ասում էր, որ դեն նետեմ ձեռքիցս այս թույնը, որ ես ուժեղ եմ, որ սա չէ, որ կօգնի ինձ… և նույն վայրկյանին դեն նետեցի սիգարետի ամբողջ տուփը ու երդվեցի, որ երբեք չեմ վերցնի այն: Բայց կրկին դու, նորից դու ես գլխումս… Հիշու՞մ ես, որ մի օր հարցրեցիր, թե քեզ մի՞շտ կսիրեմ, ես էլ ասացի՝ միշտ, հավերժ ու շատ-շատ, ու նույնն էլ դու ասացիր: Խնդրում եմ ասա ինձ, մի՞թե միշտը այսքան կարճ էր, կասես ուր է սերը, որը շատ-շատ էր… ինչի՞ց է, որ ես քեզ միշտ կարողանում եմ ներել, իսկ դու չկարողացար, հա երևի իմ արածը աններելի էր: Ինչու՞ ես քեզ չեմ կարողանում մոռանալ, իսկ դու մոռացար, ինչու՞ ես քեզ սիրում եմ մինչև հիմա, իսկ դու սիրում էիր. հա՜, քանի որ դու հիմա ուրիշ սեր ես գտել, երևի իրական ու անմոռանալի սեր…Տեսա՞ր իմ ասած «կանցնի ժամանակը» ինչքան բան փոխեց քո մեջ ու ինչքան բան նույնը թողեց իմ մեջ, իմ հոգում, իմ սրտում…Հավատա բառերս սպառվում են, չկան այնպիսի բառեր, որոնցով կկարողանամ նկարագրել այն, ինչ կատարվում է ներսումս, միայն եթե կարողանայիր տեսնել…Չնայած ավելի լավ է չտեսնես, միայն մի խնդրանք. «ԵՐՋԱՆԻԿ ԵՂԻՐ, ԴԱՎԱՃԱՆ ԻՄ ՍԵՐ»….

Հեղինակ՝ © Մարիամ Սարգսյան