Նիկոլայ Գոգոլ «Մեռած հոգիներ»

► Երիտասարդությունը երջանիկ է նրանով, որ ունի ապագա...

► Մարդ շռայլությամբ է գործածում «հիմար» բառը և պատրաստ է օրական տասը-քսան անգամ մատուցել այն իր մերձավորին: Բավական է տասը հատկությունիցդ մեկը հիմար հատկություն լինի, որպեսզի հիմար ճանաչվես, անկախ ինը լավ հատկություններիցդ:

► Մահկանացուն, ճշմարիտ որ, դժվար է անգամ հասկանալ թե ինչպես է շինված այդ մահկանացուն. որքան էլ որ ստոր լինի նորությունը, միայն թե նորություն լինի, նա անպատճառ այդ կհաղորդի ուրիշ մահկանացուի, գոնե հենց միայն նրա համար, որ ասի. «տեսեք` ի՛նչ սուտ են բաց թողել», իսկ մյուս մահկանացուն բավականությամբ ականջ կկախի` լսելու, թեև հետո էլ ինքը կասի. «այո', դա կատարելապես ստոր սուտ է, որի վրա չարժի ոչ մի ուշադրություն դարձնել», և դրանից հետո իսկույն կգնա որոնելու երրորդ մահկանացուին, որ պատմելով նրան` հետո նրա հետ միասին բացականչեն ազնիվ վրդովմունքով. «Ինչպիսի՜ ստոր սուտ»: Եվ դա անպայման կշրջի ամբողջ քաղաքը, և բոլոր մահկանացուները, որքա՛ն որ կան, անպայման կշտանալու չափ կխոսեն և հետո կխոստովանեն, որ դա արժանի չէ ուշադրության և պատվաբեր չէ դրա մասին խոսելը:

► Ես հավատում եմ, որ Աստված ողորմած է դեպի ինձ, որ ես որքան էլ վատ ու գարշելի լինեմ, նա ինձ կարող է ներել և ընդունել, մինչդեռ մարդիկ քացի կտան, և բարեկամներից լավագույնն ինձ կծախի և վերջում էլ կասի, թե ծախել է բարի նպատակով:

► Մենակությունը մարդու մեջ սնում է մեծ գաղափարներ...

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ՝ դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: