Ռոմիկ Սարդարյան «Չմահանաս»

Պատահական մի աղջկա հայացքը ինձ շշնջում է` չմահանաս:
Մայթեզրերին ընկած ծաղկի մնացորդը մորմոքում է` չմահանաս:
Աշնան տամուկ մշուշները փարվում են ինձ` չմահանաս:

- Չմահանաս, չմահանաս, չմահանաս:
Մահճիս թեքված հայացքը զուսպ,
Մանկան աղերսը միամիտ,
Ու ապրելուս ճիգերը հուսկ
Հանգերգում են: Վերջին ժամիս
Վերջին սիրով ունկնդրում եմ
Վերջին, վերջին իմ մեղեդին.
- Չմահանաս, չմահանաս, չմահանաս...