Ռուբեն Սևակ «Հոգիս»

Հիվանդ տերեւ մը տեսա կանաչին մեջ դաշտերուն:
Ի՜նչ աղվոր էր գարունը, փափուկ հովեն օրորուն,
Սիրուն խոտերը դաշտին, ծաղիկներն ալ բյուր գույնով,
Կըխնդայի՜ն լռելյայն գաղջ արեւին տաք գինով:

Բայց գարնային կենսավե՜տ այդ պահին մեջ օրորուն
Հիվանդ տերեւ՜ մը տեսա, կանաչին մեջ դաշտերուն,
Չորցած տերեւ՜ մը նիհար, որ զեփյուռին հըպումով
Մեռելամերձ կըդողար մարգերուն մեջ ակնաթով:

Սիրտս անհո՜ւն ցավով լի՝ ես հեռացա սըգահար,
Մատներու մեջ առի զայն ու իր մարմինը նիհար
Գուրգուրանքով, արցունքով մոտեցուցի շըրթունքիս:
Անժամանա՜կ թարշամած գարնան տերեւ մ'է հոգիս.
Ծաղիկներու մեջ կյանքին, զեփյուռին տակ մայիսի,

Ա՛լ ժպտալու անկարող՝ ան կըդողա՜, կըմըսի՜...