Սամվել Վարդանյան «Լռել է միտքս»

Չգիտեմ ուրախ ես արդյոք այն փաստից, Որ չեմ հայտնվում քո ճանապարհին, Գուցե ուրախ ես կամ էլ զարմացած, Կամ ընդհանրապես չես զգում ոչինչ, Միտքդ գուցե ոչինչ չի հիշում, Բայց տարակուսանք կա սրտում հաստատ, Սիրտդ սիրել է, ես չեմ կասկածում, Բայց մտքերը քո կեղծ են, բարդ են շատ... Երևի հիմա քո սրտի ձայնին կարևորություն չես տալիս արդեն, Քանզի լավ գիտես քո սիրտն ու հոգին ինձ համար պահված հատուկ տեղ ունեն... Նախընտրում ես դու մտքով որոշել թե ով կդառնա կյանքիդ ուղեկից, բայց քո մտքերում չես էլ մտածել ինչ կկատարվի ժանտ որոշումից... Գուցե և լսես հրաբորբ խոսքեր, ակնահաճո, չլսված երբեք, գուցե կստանաս շատ թանկ նվերներ, կյանքում կլինի չսպասված վերելք, Բայց էլ չես տեսնի դյուրազգաց սիրտ, Որ քո մի խոսքից արցունքով լցվի, Չես տեսնի ձեռքեր իրականում բիրտ, Որ քեզ դիպչելիս նուրբ դառնա, փափկի, Աչքեր չես տեսնի, որ այսքան երկար քեզնով են միայն հիացել կյանքում, Կարող ես դու ինձ անվանել հիմար, Բայց ինձ իմ սիրտն է լոկ կառավարում... Եվ նա չի թողել, որ բացի քեզնից ես ուրիշ մեկին գրկեմ, համբուրեմ, Նա թույլ չի տվել, որ իր աշխարհից քո մասին մի կետ ես ջնջել փորձեմ... Բայց դու չտխրես, ճիշտ է քո ուղին, Սրտին լսելը ցավ է միշտ բերում , Դու լսիր միայն քո լուրջ մտքերին, Որ ուրախ ապրես անիրավ կյանքում... Իսկ ես իմ սրտին գերի եմ արդեն Ու չեմ ցանկանում ես անկախանալ... Սրտիս բարության համար վստահ եմ, մտքով չեմ ուզում հանկարծ չարանալ... Ու այդ պատճառով լռել է միտքս, միայն ու միայն իմ սիրտն է խոսել... Գուցե միայնակ կանցնի ողջ կյանքս, Բայց քեզ մոռանալ նա չի ցանկացել...

Հեղինակ՝ © Սամվել Վարդանյան