Սոֆիա Ստաթակի «Խաղեր իշխանության հետ»

Ինձ դուր են գալիս բառախաղերը։
Թաքնվում եմ տողերի տատանվող ցանցերում,
այդ իսկ պատճառով մազերս խառնված են, երբ գրում եմ։
Իմ սիրելի գույնը ծովի գույնն է,
սիրելի համը՝ նարնջինը,
իսկ սիրելի քաղցրը՝ երկնագույնը։
Եվ այսպես, մի քիչ շաքար ու մի քիչ ադրենալին,
(գաղտնի) թափանցում եմ բոլորի բանաստեղծությունների ու երգերի մեջ:
Երբ արևը քնում է, փնտրում եմ օրվա աղմուկը։
Նկարում եմ այն ձայները, որոնք լսում եմ,
և նրանք ցույց են տալիս ինձ իրենց դեմքը :
Եվ գիտե՞ս, այդ ձայները երբեք ինձ վրա չեն բարկանում։
Սիրում են ինձ։ Քանի որ ես նրանց կյանք եմ տալիս։
Նետում եմ գրքերը ու հաշիվը:
Հանում եմ աչքերս ու տեղադրում ականջներիս մեջ։
Հանում եմ ականջներս ու տեղադրում աչքերիս մեջ։
Դու արե՞լ ես այդ: Ոչ թե պոեզիայի համար, այլ մեզ համար, արե՞լ ես։
Փորձե՞լ ես կենդանացնել իմ ձայնը։
Արե՞լ ես։
Իմ ձայնը շատ լավ գիտի, թե ինչ ես արել։

Թարգմանությունը հունարենից՝ © Մարի Գրիգորյանի