Սոհրաբ Սեփեհրի «Ուղեկիցների այգում»

Կանչիր ինձ,

Քո ձայնը լավն է։

Քո ձայնը այն տարօրինակ բույսի ավիշն է կանաչ,

Որ աճում է տրտմագին մտերմության ավարտին։

Այս լուռ իրիկվա տարածքներում

Ես ավելի միայնակ եմ,

Քան մի փողոցի ըմբռնումների տեքստում

Համը թեսնիֆի*։

Արի, որ քեզ պատմեմ,

Թե որքան մեծ է իմ մենությունը

Եվ իմ մենությունը չէր գուշակում

Քո ծավալի

Գիշերային, անակնկալ հարձակումը,

Եվ սա է հատկությունը սիրո։

Չկա ոչ ոք,

Արի գողանանք կյանքը, իսկ հետո,

Երկու հանդիպման միջոցին բաժանենք այն,

Արի միասին ինչևոր բան ըմբռնենք քարի վիճակից,

Արի շուտափույթ տեսնենք ԲԱՆԵՐԸ։ Տես, շատրվանող սլաքները

ժամացույցի ավազանի էջում

՛ժողովրդական ռոմանս։

ժամանակը վերածում են շրջանակի։

Արի, եւ բառի նման

Հալվիր իմ լռության տողում,

Արի, եւ ձուլիր իմ ափի մեջ

Լուսապայծառ սերուցքը սիրո։

Ինձ տաքացրու։

(Եվ մի անգամ Քաշանի դաշտում

Երկինքը ամպեց,

Եվ տեղաց հորդառատ անձրեւ,

Սառեցի,

Եվ մի ժայռի տակ

Ինձ տաքացրեց օջախը կակաչի)։

Այս մթամած փողոցներում

Ես վախենում են լուցկու

Եվ բազմապատկված կասկածանքի արդյունքից,

Ես վախենում եմ

Կանչիր ինձ,

Եվ ես կարթնանամ քո մատների ետեւից

Հասմիկների արեւածագին,

Իսկ հետո

Պատմիր ինձ այն ռումբերից

Որ ընկան, երբ քնած էի,

Պատմիր այն այտերից,

Որ թացացան, երբ քնած էի,

Ասա, քանի՞ բադ թռավ ծովի վրայով,

Այն պահին, երբ զրահապատ հրասայլի անիվը

Անցնում էր մանկան երազի վրայով։

Սոխակը իր երգի դեղին թելը

Ի՞նչ անդորրության զգացումի ոտքին կապեց։

Ասա, նավամատույցներում

Ի՞նչ անմեղ ապրանքներ մուտք գործեցին,

Ի՞նչ գիտություն հայտնագործեց

Վառոդի դրական երաժշտությունը հոտի։

Ի՞նչ զգացողություն

Հացի անհայտ համից ծորաց ինքնության մեջ

հացի ճաշակի։ Իսկ հետո, ես Հավատքի նման

Տաք ճառագումից հասարակածի, Քեզ կնստեցնեմ նախաշեմին այգու։​​

Թարգմանությունը` Էդուարդ Հախվերդյանի