Ստեֆան Ցվայգ «Մարի Ստյուարտ»

► Կնոջ համար չկա ավելի մեծ նվաստացում, քան այն բանի գիտակցումը, որ ինքը չափից դուրս հապճեպորեն է անձնատուր եղել իր սիրույն անարժան մեկին. իսկական կինը այդ բանը երբեք չի ների ո՛չ իրեն, ո՛չ էլ մեղավորին:

► Ոչ մի բան այնպես կիրք չի առաջացնում կնոջ մեջ, ինչպես վախի և հիացմունքի սարսուռը. սահմռկումի ու վտանգի թեթև ու քաղցր զգացումը սոսկ ուժեղացնում է հաճույքը, մի անբացատրելի սրություն հաղորդում նրան:

► Չափից դուրս մեծ կիրքը չի կրկնվում նույն մարդու մոտ: Ինչպես որ պայթյունը ոչնչացնում է ամբողջ պայթուցիկ նյութը, այնպես էլ կրքի ժայթքումը, միշտ ու ընդմիշտ այրում է զգացմունքների ամբողջ առկա պաշարը:

► Ոչ մի բժիշկ չգիտի հոգնած մարմնի համար, վհատված հոգու համար այնպիսի մի կենսատու դեղ, ինչպիսին հույսն է:

► Երբ զգացմունքներն արդեն շիկացած են՝ միամտություն կլիներ տրամաբանության ու բանականության չափի մեջ դնել դրանք. չէ՞ որ այդպիսի անզուսպ հափշտակություններին հատուկ է և անխոհեմորեն ի հայտ գալը: Կիրքը, ինչպես որ հիվանդությունը, չի կարելի դատապարտել, չի կարելի արդարացնել. այն կարելի է միայն նկարագրել միշտ նոր զարմանքով և ակամա դողով՝ այն տարերքների հավիտենական հզորության առջև, որոնք, ինչպես բնության մեջ, այնպես էլ մարդու մեջ, հանկարծ ճայթում են ամպրոպի բռնկումներով: Քանզի այդպիսի բարձրագույն լարվածության կիրքը չի ենթարկվում նրան, ում որ խոցում է. իր բոլոր դրսևորումներով ու հետևանքներով այն դուրս է գալիս նրա գիտակցական կյանքի սահմաններից և մի տեսակ փոթորկվում է նրա գլխավերևում, խուսափելով պատասխանատվության զգացումից: Կրքով բռնվածին բարոյականության չափանիշով մոտենալը նույնքան անմտություն է, որքան հրաբխին պատասխանատվության կանչելը կամ ամպրոպին տույժի ենթարկելը:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: