Սուսի Դավթյան «Ենթագիտակցություն»

Լվա ինձ:

Թեյ տուր կամ օղի, կամ կարմիր գինի` նման վերքերիս լյարդացած արյան: Գրկիր ինձ...հոր պես:
Ինձնից ձեռքերդ մի լվա, ու թույլ տուր գիշերել սրտիդ տնակում, կծկված` սաղմից մանկիկի փոխակերպվողի նման, մեռնում եմ` բառերի տակ, սեր քամելով աշխարհի համար ու անսեր, անպետք մնալով:
Ինձ մաքրիր այս գրողի տարած կեղտից որ խիղճ է կոչվում, որ դառնում է ցավ կյանքիս քարափում, ուր սառն է, ուր ալիքները զարկվում են հենց սրտիս:
Ցավազրկիր ինձ ու թույլ տուր աբորտ լինել այս համատարած դատարկությունից, որն ինձ մաշում է դանդաղ ու անաղմուկ, բառերի ու անմեղ հարցերի արանքում:
Ինձ համար սգացող հայր եղիր, դա հեշտ է ավելի քան խնամելը, ավելի հեշտ է, քան ինձ հետ յոլա գնալը:
Լվա ինձ անտերությունից...

***

Ես գրկել եմ իմ ներսում ապրող որբուկին: Քամին սառն է, քամին ոչ ոքի չի խղճում, սառել են ձեռքերը նրա, դաղվել է հոգին, որը նաև իմն է:
Նա չի լալիս, նա չի խոսում, շնչու՞մ է, չգիտեմ, սառն է:
Ես ուզում էի, որ նա երկար ապրեր, ես ուզում էի կերակրել ու ամեն առավոտ տաք կաթ տալ նրան, ուզում էի նրան գրկել երբ կյանքը կհարվածեր, ուզում էի հոգ տանել նրա մասին, ես ուզում էի, որ նա իսկական մարդ մեծանար, ու... ու հավատար ինչ որ հրաշքի: Ես ուզում էի գիշերները աստղերը հաշվել, ուզում էի հավատալ մարդկանց, ինչ ստացվե՞ց:
Նա մահացավ, իսկ անձրևը հիմա սրտիցս ներս է կաթում, որովհետև կոտրվել է սիրտս...
Կոտրվել է և այլևս չի ստացվում ապրել...

***

Ջրահարսի պոչս դեռ չկտրած ես արդեն ինձ կորցրել եմ քաղաքների արանքում...
Եթե որոշես ինձ հյուր գալ` ներս մտիր առանց դուռը թակելու, հետդ մի շիշ գինի բեր ու հին լուսանկարներ, որ լաց լինենք ու խմենք մեր կենացը, բաժանման կենացը...
Առհասարակ երբևէ մտածե՞լ ես, որ բաժանումները ամենաորբ երեխեքն են ու ամենատխուր աչքերը ունեն, որ բաժանումներն էլ իմ ու քո նման մինչև լուսաբաց չեն քնում ու մտածում են մեզնից ավելի տխուր բաների մասին....
Նորից կգա՞ս...
Հաջորդ անգամ ռոմ կխմենք, էլի կհայհոյենք էդ բաժանում կոչվածը ու լսուաբացին կբաժանվենք:

Հեղինակ՝ © Սուսի Դավթյան