Թամարա Մարտենս «Պարուհին»

Արևի առաջին շողերն աչքերս ծակեցին, մեկ էլ մի փոշու լաթ իջավ գլխիս, անկանոն շարժումներով գնաց-եկավ մարմնիս վրայով. մի կերպ ինձ զսպեցի, որ չճղճղամ: Սենյակիս դուռը բացեց առանց հարցնելու, դեռ մի բան էլ ինչ-որ բան է փնտրում: Իսկական գեղեցկուհի է՝ լոկոնները կոկիկ հավաքած, ամեն օր՝ մի զգեստով: Նախշուն աղջիկ է: Ինչ-որ ուլունքներ վերցրեց, մի քանիսն էլ ինքը դրեց սենյակումս, դուռը շըխկոցով փակեց. քիչ մնաց գլուխս կոտրեր: Ես պարուհի եմ՝ Ինեսսի զարդատուփում: Ինեսսը հենց այն գեղեցկուհին է, ով դեռ լույսը չբացված, փոշու լաթն առած սկսեց ինձ փայլեցնել: Մարմարե մարմինս փոշու մոխրագույն շերտից ազատվելուն պես ինձ թեթևացած զգացի: Մեկ-մեկ բախտս բերում է, ու զարդատուփի դռնակը բաց է թողնում՝ արև եմ տեսնում ու պարում, եթե անփույթ աղջիկը մոռացած չի լինում մարտկոցս փոխել: Երբեմն Ինեսսի ընկերուհիներն են գալիս՝ մեկը մյուսից գեղեցիկ. նստում են, սկսում բամբասել, հագուստներ փորձել. թաքուն հիանում եմ մերկ մարմիններով: Հաճելի աղջիկներ են, ուրախանում եմ, որ գալիս են: Իսկ Ինեսսի եղբորը տանել չեմ կարողանում: Այդ կամակոր տղան օրվա մեջ հազար անգամ ինձ ստիպում է պարել: Քրոջից գաղտնի մտնում է սենյակ ու պտուտակը պտտելով ինձ պարեցնում՝ կամքիս հակառակ: Քանի օր է չի երևում, լսել եմ հորաքրոջ տանն է հոգեառս: Երեք-չորս օր է շունչ եմ քաշում: Ինեսը հեռախոսով է խոսում. հանկարծ սկսել կմկմալ, խոսափողը նետեց բազմոցին ու դուրս վազեց սենյակից: Մնացի մենակ, հազար անգամ ինչ տեսել էի այս սենյակում, էլի տեսա: Կամակոր Էրիկի ձեռքով խզբզած պատերը, որոնց համար Ինեսսը լաց եղավ, հին հայելին, որ դիմացս է՝ վրան էլ հիմար գրություններով թղթեր, կոկիկ հարդարված անկողինը, գրքերով բեռնված սեղանը: Մեկ էլ հոպ՝դուռը բացվեց, բայց ոտքի հարվածից: Իրեն ներս գցեց Էրիկը, սուլելով՝ քրոջ պահարանը քանդեց, փող գտավ, գրպանը խոթեց: Անցավ սեղանին այդ հիմարը. տետրերի մեջ սկսեց խզբզել՝ իր վաղեմի սովորության համաձայն: Մոտենում է հայելուն, գրողը տանի էս սատանային. վախից սկսեցի ավելի փայլել, մոտեցավ ու պտուտակս գործի դրեց: Երանի՜ ամրացված չլինեի զարդատուփին, փախչեի ավազակի ձեռքից: Պտուտակը գործի դրեց՝ հիմա պիտի պարեմ, բայց չեմ պարի. թող մտածի, թե մարտկոցն է նստել: Պտտեց ու պտտեց մարմինս, իբր ստիպում է, որ պարեմ: Ուսիս մասում ցավ զգացի.էնպես քաշեց,որ պոկեց թևս:Լաց եղա,բայց ոչ մի արցունք էլ թևս մարմնիս չէր կպցնի: Ապուշը քրոջից վախենալով ինձ թաքցնել ցանկացավ,դրա համար էլ կոտրված թևս ու մարմինս անփութորեն առավ ափի մեջ ու շուրջբոլորը նայեց:Հարմար տեղ չգտնելով ,արագ դուրս վազեց սենյակից ,ճանապարհին մորը տեսավ,ժպտաց,որ չկասկածի:Դուրս թռավ տնից ու աղբատար խողովակից ինձ ցած նետեց:Ի՜նչ ահավոր էր այդ ցուրտ ու գարշահոտ ճանապարհը: Շներ լցվեցին աղբանոցը:Սրանցից մեկը ինձ լպստեց,կրծելու փորձեր արեց,բայց՝ապարդյուն.թողեց հեռացավ:Սրա ատամները քերծեցին մարմարս: Աղբակույտում պառկած մտածում եմ.եթե նույնիսկ այդ հիմար սատանան խոստովանած լինի քրոջը,որ ինձ աղբն է նետել,Ինեսսի մտքով էլ չի անցնի ինձ էստեղից հանել: Հիմարություն է սպասել ,որ բացակայությունդ նկատեն նրանք,ովքեր ներկայությունդ էլ չեն նկատել: Շաբատներ են անցել,իսկ ինձ մոտ ոչ-մի փոփոխություն չկա.միայն երբեմն աղբի տոպրակ է շըխկոցով ընկնում գլխիս: Մի առավոտ մեկի սևացած մատները ինձ բռնեցին,մի զույգ աչքեր ուսումնասիրեցին մարմինս,կարծես թե հավանեց ինձ ուսումնասիրողը:Պոկված թևս էլ գտավ ու արագորեն ինձ նետեց իր ոչ պակաս մութ գրպանը: Աչքերս երբ լույս տեսան,մի քանդված տնակում էի,փայտյա սեղանի վրա,իսկ վերևից զարմացած ինձ էին նայում մի խումբ երեխաներ:Այնքան կեղտոտ էին ու անլվա,որ մի պահ ցանկացա նույնիսկ աղբանոցում մնալ,քան թե հանգրվանել այս տանը: Երեխաներից ամենափոքրը՝գզգզված և խուճուճ մազերով,ինձ վերցրեց զգուշորեն ու տարավ մի ուրիշ սենյակ:Ինչ-որ գարշահոտ հեղուկ բերեց,քսեց մարմնիս պոկված բեկորին ու կպցրեց թևս: Շատ անսովոր էր,ախր վախ կար,որ ուր որ է թևս էլի կպոկվի ու կընկնի,օրինակ՝սեղանի տակ,ու էլ ոչ-ոք չի գտնի: Բայց լավն էր Փոքրիկը,կպցրեց ու զգուշորեն ինձ դրեց մի հին պահարանում: Ամեն օր կանոնավոր վրայիցս փոշին մաքրում էր,համբուրում,ախր նրա համար ես իրական ու միակ հարստությունն էի,ինքն ինձ համար պատասխանատու էր:Փոքրիկը հասկանում էր,որ մարմարե մատնաչափ պարուհին էլ հոգի ունի: Շատ կապվեցինք իրար,ես Փոքրիկին շատ սիրեցի,որովհետև եթե նույնիսկ ինքն անլվա էր ու կեղտոտ,բայց ինձ մաքուր էր պահում,կոկիկ: Այսպես երկար չապրեցինք:Մի անգամ,երբ չքավոր ընտանիքը հերթական անգամ տեղափոխվում էր,որովհետև այս տնակի տանիքն էլ սկսեց կաթել,ինձ մոռացան տանել,ես մնացի այն հին պահարանում,ուր Փոքրիկը միշտ տեղավորում էր ինձ: Չգիտեմ հիշեց իմ մասին ,թե չէ,բայց էլ ետ չեկավ,կամ գուցե հարբեցող հայրը չթողեց ,որ հետ գա,բայց ես կորցրի իմ Փոքրիկին...

Հեղինակ՝ © Թամարա Մարտենս