Թերեզա Հովհաննիսյան «Հիասթափություն»

Հեքիաթային երազ էր սերս՝ եկավ ու անցավ, միայն մշուշոտ պատկերներ մնացին աչքերումս: Թերևս ունեցա անպատասխան հարց ճակատագրին՝ ին՞չ էր կանխագուշակում երազս: Հիշում եմ հայացքիցդ շիկնած այտերս, գուցե փորձում էի թաքցնել հուզումս, սակայն շարունակում էի ժպտալ ու հոգեթով լսել քեզ, փորձում էի ուշադրությամբ կլանել ամեն մի խոսքդ, զգալ բույրդ, իմ շնչառությունը հավասարեցնել քո շնչառությանը, փորձում էի աննկատ մնալ անշնչացած տերևներից, անցյալից, բամբասկոտ աչքերից, որոնք չէին էլ նայում, այլ ինձ պես հուզված ու շփոթված անցնում էին. ամենքս էլ միմյանց նման ենք մեր տարբեր հոգսերով: Կամ գուցե ցուրտ էր (անձրև էր գալիս), ու ձայներն ինձ չէին հասնում. աշխարհը լռել էր, շշուկները քնած էին անտառի խորքերում: Գուցե սիրտս էլ էր ուզում քնել, փախչել ինձանից և մի վառ ու լուսավոր, անամպ անտառում մոռացության մատնվել: Գուցե… Այժմ եմ միայն հասկանում՝ սիրտս հոգնել էր սիրահարվելուց, ակամա ինձ սթափեցնում էր, իսկ ես… Դա թուլակամ սիրտս էր, իսկ ձեռքերս չէին պոկվում քո ձեռքերից, ոտքերս մնում էին ամուր կանգնած, կպչած հողին ու փոշուն՝անձրևից վերածված ցեխի: Իմ սերն էլ ցեխ էր, որը չորացավ արևից, միայն ձեռքերս ու ոտքերս քեզ մոտ մնացին, միայն անձրևը իմը դարձավ…

Հեղինակ՝ © Թերեզա Հովհաննիսյան