Վիկա Մուրադյան «Սիրո մասին»
2014-03-02 5134
Հետաքրքիր է չէ՞... Մի օր իմացա, որ սիրո մասին գիտական ստեղծագործություն կա: Գիտական... Կարելի՞ է պատկերացնել: Զարմանում եմ, թե ինչպես կարողացավ Ֆրեյդը վերլուծել սերը, բաժանել մասերի ինչպես օրինակ ատոմը քիմիայում... Բոլորը միշտ կարծել են, որ սերը հանդիպում է միայն գեղարվեստական ստեղծագործություններում, որտեղ 2 հոգի հանդիպում են իրար և շատ երկար պայքարելու արդյունքում հասնում երազելի երջանկությանը: Երբևէ մտածե՞լ եք՝ ինչ է լինում դրանից հետո: Ախր ֆիլմը ավարտվում է. հավանաբար նրանք կամուսնանան, կապրեն երջանիկ չէ՞..Իսկ ո՞վ է այդպես ասում...Իսկ ո՞վ է ասում որ սերը երջանկություն է: Ինձ համար սերը երբեք երջանկություն չի բերում, կամ, գուցե միայն ակնթարթային: Երջանիկ ես այն պահին, երբ նայում ես նրա աչքերի մեջ, տեսնում ինքդ քեզ և միաժամանակ աշխարհը: Երջանիկ ես գուցե այն պահին, երբ հարսի զգեստով մտնում ես եկեղեցի, երբ ծնվում է երեխան.. Բայց դրանք կիսատ են, ամեն ինչ կիսատ է, սերն ինքնին կիսատ է: Փառահեղ կատարյալ սերը պետք է լինի միակողմանի: Երբ դու քո մեջ ամեն օր հանգստացնում ես ապրումների մի փոթորիկ, երբ սպանում ես քո մեջ չճացող գազանին, որն անընդհատ փորձում է դուրս գալ վանդակից և գոռալ՝ սիրում եմ: Սա է սերը. ապրում, հոգեվիճակ, տառապանք: Մի՞թե կարելի է ձեռքերը բռնած քայլելը սիրո նշան համարել: Կամ էլ ուժեղ սիրո: Երբ սիրում ես, անգամ հեռվից ես զգում նրան, առանց ձեռքը բռնելու, առանց խոսելու, նայում ես աչքերին ու հասկանում նրա ամբողջ ներաշխարհը, ապրումները, մտքերը: Հզոր մի ուժ է դա, որը սպանում է և կենդանացնում...
Հեղինակ՝ © Վիկա Մուրադյան
Դիտեք ավելին Ստեղծագործություններ բաժնում
մեկնաբանություններ