Ուիլյամ Շեքսպիր «Համլետ»

► Ես ինքս քիչ թե շատ պարկեշտ մարդ եմ, բայց դարձյալ ինքս իմ մեջ այնպիսի բաներ եմ տեսնում, որ ավելի լավ էր մայրս ինձ ծնած չլիներ: Ես շատ հպարտ եմ, քինախնդիր, փառամոլ, ավելի շատ չարություններ ունեմ ձեռքիս տակ, քան միտք` նրանց տեղ տալու, քան ժամանակ` իրագործելու: Ինչու ուրեմն ինձ նման էակներ քարշ գան երկրի և երկնքի միջև: Մենք բոլորս առաջնակարգ սրիկաներ ենք:

► Կասկածիր աստղերի փայլելու վրա, Կասկածիր արևի շրջելու վրա, Ճշմարտության վրա նույնիսկ կասկածիր, Բայց սիրուս վրա դու մի կասկածիր:

► Ինչ որ կրքի մեջ վճռում ենք գործել` Երբ որ կիրքն անցավ անմիտ է դարձել:

► Ժամանակը իր շավղից դուրս է սայթաքել Օ բախտ իմ դժխեմ, ինչու ծնվեցի որ հենց ես ուղղեմ:

► Եթե երբեք ամուսնանաս՝ քեզ այս անեծքը օժիտ կտամ. եղիր զգաստ ինչպես սառույց, մաքուր, ինչպես ձյուն, դարձյալ զերծ չես մնա զրպարտությունից: Մտիր կուսանոց, գնա. մնաս բարով: Եվ կամ, եթե անպատճառ պետք է ամուսնանաս, ամուսնացիր մի հիմարի հետ, որովհետեւ խելացիները լավ գիտեն, թե դուք նրանց ի՜նչ հրեշներ եք դարձնում: Հայդե, կուսանոց. եւ շուտ. մնաս բարով:

► Հոգին սիրո մեջ շատ նուրբ է լինում...նա ուղարկում է իր էությունից մի ազնիվ նմուշ նրա ետևից, որին սիրում է:

► Դերասաններ կան, որ մի քանի ապուշ հանդիսատեսների ծիծաղացնելու համար իրենք են սկսում ծիծաղել, այնինչ հենց այդ ժամանակ խաղի մի կարևոր կետը ուշադրություն է պահանջում. դա շատ խայտառակ բան է, եւ ցույց է տալիս այդ ձևով վարվող դերասանի ողորմելի սնափառությունը:

► Ուր սերը մեծ է, փոքրիկ կասկածը մեծ վախ է դառնում. Երբ մեծանում են փոքրիկ վախերը՝ սերն է մեծանում:

► Բառերս թեև թռչում են վերև, սակայն մտքերս մնում են ներքև...երբեք բառերս առանց մտքերի երկինք չեն հասնի:

► Ուրիշին լավ ճանաչել` նշանակում է ինքն իրեն լավ ճանաչել:

► Այո, ճիշտ ես ասում, որովհետեւ գեղեցկության կարողությունը ավելի շուտ ընդունակ է առաքինությունը լրբության փոխելու, քան թե առաքինության ուժը կարող է գեղեցկությունը իր պատկերին նմանեցնել. այս բանը երբեմն պարադոքս էր թվում, բայց հիմա ժամանակը հաստատեց, որ ճշմարիտ է: Կար մի ժամանակ, որ ես քեզ սիրում էի:  

 Համլետի մենախոսությունը

Լինել թե չլինել, այս է խնդիրը.

Ո՞րն է հոգեպես ավելի ազնիվ,

Տանել գոռ բախտի պարսաքարերը և սլաքները,

Թե զենք վերցնել ցավ ու վիշտերի մի ծովի ընդդեմ, Եվ դիմադրելով՝ վերջ տալ բոլորին:

Մեռնել, քընանալ, ոչինչ ավելի,

Եվ մտածել, թե մի պարզ քընով, մենք վերջ ենք տալիս

Այն սրտացավին և բյուր բնական անձկություններին,

Որոնց ժառանգն է մեր հեգ մարմինը, Մի վախճան է դա,՝ հոգով բաղձալի,

Մեռնել, ննջել, ննջե՞լ… գուցե երազել.

Ա՜յ, ցավն այդեղ է, քանզի այդ մահվան քընի ժամանակ

Ի՞նչ կերպ երազներ պիտի գան գուցե՝

Երբ այս մահացու կապանքը մեզնից թոթափած լինենք.

Ահա ինչ որ մեզ խորհել պետք է տա. ա´յս նկատումն է

Որ այսչափ երկար տեվել է տալիս թշվառությունը:

Թե ոչ, ո՞վ արդյոք կուզեր հանդուրժել

Աշխարհի այնքան նախատինքներին և մտրակներին,

Հարստահարչի անիրավության,

Մեծամիտ մարդու արհամարհանքին,

Քամահրած սիրո տվայտանքներին,

Օրենքի բոլոր ձգձգումներին,

Պաշտոնյաների աներեսության,

Այն հարվածներին որ համբերատար արժանավորը

Ստանում է միշտ անարժաններից,

Այնինչ կարող էր մարդ իր հաշիվը իր ձեռքով փակել

Մի մերկ դաշույնով:

Ո՞վ կըհոժարեր այսքան բեռ կըրել,

Հեծել ու քրտնել տաղտուկ կյանքի տակ

Եթե երկյուղը մի ինչ-որ բանի մահվանից հետո,

Այն անհայտ երկրի, որի սահմանից

Ոչ մի ուղևոր չէ վերադառնում,

Չըձգեր կամքը երկբայության մեջ, և մեզ չըստիպեր

Տանել ավելի այն չարիքները, որ այստեղ ունինք.

Քան թե սավառնել դեպի նոր ցավեր, որոնց անգետ ենք:

Խոհամտությունն, այսպես, ամենքիս վախկոտ է դարձնում.

Եվ հենց այս կերպով վճռականության բնածին գույնը

Ախտաժետվում է խորհրդածության գունաթափ ցոլքից,

Եվ շատ ձեռնակներ, մեծ ու կարևոր.

Շեղվում են այսպես իրենց հոսանքից, Եվ գործ կոչվելու անարժան դառնում:

Բայց կա´ց, ո՞վ է այս:

Սիրուն Օֆելիա՞ն—Ո՜վ հավերժահարս,

Աղոթքներիդ մեջ թող հիշվին նաև բոլոր մեղքերըս...

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ՝ դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: