Զարուհի Հարությունի. Բանաստեղծություններ

Բարև..
Եկել եմ չալ հավկիթ ածեմ,
Ձգեմ արցունքներիս լայնալիճ աղեղն ու
Կոկորդիս կանգնած ամոթի արահետներով հեռանամ...
Դառնամ վերիրական ինչ-որ բան,
Համբուրեմ հավկիթից դուրս եկած
Վեներայի շուրթերն ու նորածին հավերժահարսի պես  ծծեմ նրա անմեղությունը...
Քայլեմ ինքնամոռաց, հանդիպեմ վախատար-վախաբերին,
Մտերմիկ զրույցի բռնվեմ...
Եվ որովհետև սատանա եմ,
Օձերի պորտասար իմ վերջին ուղևորությունից պատմեմ...
Վախվորած նայեմ աչքերին,
Լինում, չի լինում հավատասերմի հեքիաթն ավարտեմ
Ու լուռ հեռանամ քուջուջապարտքի մասին խոսելով:

***

Եվ երբ լազուրը ճերմակի մեր մեջ,
Ու արևելքը նոր լուսին ծնի`
Մի փշե պսակ կառնեմ ճակատիս,
որ աչքով չտան…
Ու երբ տիեզերքի դռները ժանգոտ
Բիբերիս նման անծիրը պատռեն`
Մի փշե պսակ առ քո ճակատին,
որ աչքով չտան…