Զարզանդ Դարյան «Արծիվ Վասպուրականի»

► Մանկության բույրերը չեն մոռացվում հավիտյան:

► Թշնամին այլևս չէր կարող հանդուրժել: Պետք էր բռնի ուժով ընդունել տալ մարգարեի հավատը: Սկսեցին կոտորածն ու բռնությունները: Առաջին հերթին հարկավոր էր ոչնչացնել սուրբ մասունքները, ավերել սրբավայրերը: Եվ հիսուն տարի առաջ տեղի ունեցավ դավանափոխության ամենամեծ արշավանքը: Տաճիկները հարձակվեցին Վանա ս. Խաչի վրա, անարգեցին այն, քարուքանդ արին մատուռը: Բայց կարճ տևեց նրանց հաղթանակը: Քաղաքացիները՝ ծեր ու երեխա, զենքով , պարսատիկով ու քարերով, թափվեցին բռնադատիչի վրա, երեք օրվա ծանր կռիվներից հետո ետ խլեցին ս. Խաչը, գրավեցին միջնաբերդը և հաստատվեցին այնտեղ:

► Թշնամին վերջնականապես համոզվեց, որ Վանն աննվաճ է, քանի դեռ այնտեղ շնչում է թեկուզ մի հայ:

► Ընկերների բաժանումից հետո տասնյակ տարիներ էին անցել, շատ ջրեր էին հոսել և մեծ ու փոքր շատ դեպքեր էին տեղի ունեցել այդ միջոցին: Մինչ դեռ նրանք երկուսն էլ հայրենիքից հեռու, օտար հորիզոններ ընկած՝ սակավ տեղեկություն ունեին միմիյանցից:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: