Ա.Գ. «Երբ կհասկանաս»

Երբ մերկ հոգիդ լռությունից կարթնանա,
Ու կյանքը բաց աչքերով քեզ կնայի,
Այդժամ երևի թե դու՛ կարթնանաս,
Երևի կյանքն իր գույներով կճանաչես:
Երբ աչքերդ փակ վիճակում կարտասվեն,
Ու մարդիկ քեզ ցնորված կթվան,
Այդժամ կհասկանաս՝ կյանքը բարդ է,
Այդժամ կհասկանաս՝ հոգիդ է բարդ:
Երբ սիրտդ մեղմ ձայներից կխենթանա,
Ու աչքերդ քեզ կուրորեն կխաբեն,
Այդժամ սրտիդ ձայնին կհավատաս,
Որ հենց դա է կարևորը, կհասկանաս:
Երբ ինչ-որ մեկի ժպիտը հոգիդ կպարուրի,
Ու սիրտդ բոլորի մեջ այդ ժպիտը կորոնի,
Այդժամ երևի թե կխենթանաս,
Կյանքը հրաշք է, դու հենց այդժամ կհասկանաս:
Երբ հայելու մեջ նայելիս քեզ չտեսնես,
Ու ամեն կերպ ինքդ քեզնից փախչել ուզես,
Այդժամ, ցավոք, այդժամ կհասկանաս,
Որ ուրիշի, ինչ-որ մեկի կարիքն ունես:

Հեղինակ՝ © Ա.Գ.