Ալբեր Կամյու «Կալիգուլա»

►Վախը՝ ամենաբարձր զգացումը, առանց որևէ խառնուրդի, մաքուր ու անշահախնդիր, հազվագյուտ, բնածին զգացումներից մեկը...

► Մենակություն, միթե՞ դուք այն երբևէ ճաշակել եք...

► Կառավարել՝ նշանակում է թալանել: Մեթոդները տարբեր են, ես թալանում եմ բացեիբաց...

► Դժբախտությունը նման է ամուսնության.. կարծում ես, թե դու ես ընտրում, բայց քեզ են ընտրում:

► Եթե ինքս ընտրած լինեի  իմ հորը, ծնված չէի լինի:

► Կայսր և արվեստագետ` անհամատեղելի են:

► Այս աշխարհ ինչպես որ կա, անտանելի է: Հետևաբար լուսին եմ ուզում, կամ երջանկություն, կամ անմահություն, կամ ինչ-որ բան` նման խենթության, միայն թե ոչ այս աշխարհից:

► Դատողությունը տրամաբանական է: Բայց ընդհանրապես մարդկանց չի հաջողվում դրան հետամուտ լինել:

► Մարդիկ մեռնում են` առանց ճաշակելու երջանկությունը:

► Նա հաճախ կրկնում էր, որ ուրիշին տանջելը սխալվելու միակ ձևն է: Նա ցանկանում էր արդար ապրել:

► Սուտը երբեք անմեղ չէ:

► Երկրորդային է այն աշխարհը, և ով հասկացել է այդ, նա նվաճում է իր ազատությունը:

► Տարբերություն չկա` քնել, թե արթուն կենալ, երբ անզոր եմ գործել այս աշխարհի կարգ ու կանոնի մեջ:

► Դու չես կարող ժխտել սերը:

► Բոլորն էլ նախապես դատապարտված են:

► Նախ փորձենք տեսնել նրան, ինչպես որ նա գոյություն ունի, որպեսզի կարողանանք նրա դեմ պայքարել ուժգին:

► Կյանքը կորցնելը մեծ բան չէ, և անհրաժեշտ պահին կունենամ այդ քաջությունը: Բայց տեսնել, որ ցիրուցան է լինում ողջամտությունը կյանքի, անհետանում է մեր գոյատևման իմաստը, ահա թե ինչն է անհանդուրժելի: անհնարին է ապրել առանց նպատակի:

► Պետք է զարկել, երբ չես կարող ժխտել:

► Մեկ օրը բավ է մեկին սենատոր դարձնելու համար, իսկ աշխատող պատրաստելու համար տասը տարին հազիվ թե բավի:

► Որքան եմ սիրում, երբ դեմքը կեղծում է սրտի հոգսը:

► Չկա մեծ կիրք առանց որոշ անգթության, ոչ էլ սեր` առանց փոքրիկ բռնաբարության:

► Միշտ ազատ են ուրիշի հաշվին: Դա տհաճ է, բայց և բնական:

► Եթե դու հակաթույն ես ընդունում, ուրեմն ինձ մղում ես քեզ թունավորելու դիտավորության:

► Բռնակալն ինչ է. կույր հոգի:

► Ես հասկացա, որ կա աստվածներին հավասարվելու միայն մի ձև: Պետք լինել այնքան անգութ, որքան նրանք են:

► Յուրաքանչյուրին թույլատրվում է խաղալ երկնային ողբերգւթյուններ և դառնալ աստված: Բավական է, որ սիրտը քարացնեն:

► Հնարավոր չէ սիրել մարդկային այն դեմքը, որը ինքներս ջանում ենք սքողել մեր մեջ:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: