Անդրե-Մարսել Ադամեկ «Մեռյալների թռչունը»

Մարդկանց ընկերակցությամբ անցկացրած ժամանակները և հատկապես նրանցից ամենաուշագրավների համբերատար ուսումնասիրությունն ինձ օգնեց բացահայտել, որ ամեն մի բան իր անունն ունի և որ միայն այդ անուններն արդեն մի ամբողջ աշխարհ են կազմում իրենց անվերջանալի արտացոլումներով նույնքան ընդարձակ ու կենդանի, որքան ծառերն ու կենդանիները: Մինչ այդ ես ապրել էի ժամանակավոր կապակցվածության մի աշխարհում. լույսը լույս չէր, այն ընդամենն ավարտվող գիշերվա ազդանշանն էր, վերագտնված հետքերի և տեանելի ճյուղերի բարեկամը: Երբ մայրամուտին այն անհետանում էր, ընդամենը վերադարձի խոստում էր թողնում և նրա շռայլ փայլը խառնվում էր աստղերին: Լեզուն իմանալով` ես այսուհետ կարող էի իմ անունը թրթռացնել նույնիսկ խավարի խորքերում: Այս համոզմունքը վերջնականապես խարսխվեց իմ` թռչունի գլխում. որևէ բան գոյություն ունի լոկ այն դեպքում, եթե անունը արտահայտում է նրան և ապրում նրա բացակայությամբ, այլապես այդ բանն ընդամենը փխրուն մի տեսիլք է, որը շատության մեջ շուտով պիտի դիմազրկվի: Ես խաբուսիկ արտացոլում էի եղել ջրի երեսին, այդ խաչաձև, ոսկի արտերում սահող ստվերն էի կամ համառ թռիչքով երկինքը ջնջողը: Ես ցավ եմ եղել ու հաճույք, հնազանդություն ու զայրույթ, իսկ այժմ կոչվում եմ ագռավ: Այս պարզ բառը կարծես պարունակում էր իմ ողջ կյանքը:

Թարգմանությունը` Ա. Թոփչյանի