Համո Մուրադյան «Անգույն գիշեր»

- Լույսը մեզ պետք չէ, թող մեր դեմքերը չլուսավորվեն...
- Գիտես քեզ ինչքան եմ սիրում,- մատները մազերիս մեջ խրելով ու աչքերիս մեջ ժպտալով ասաց Մերին,- էն որ հիմա քեզ էնպես կսիրեմ որ չես ուզենա գնանք էստեղից...
- Բայց ես միտք էլ չունեի էսօր էստեղից հեռանալու, գիժ,- աչքերս փակելով ու ժպտալով պատասխանեցի նրան:
- Արի մոտս...

* * *

Այդ օրը ես երբեք այդպես ուժգին չէի ցանկացել Մերիի անիծյալ գեղեցիկ մարմինը: Գիշերվա մթության մեջ նա հուզում էր ինձ ինչպես երաժշտություն. տվյալ պահին ես կյանքիս չափ սիրում էի նրա կյանքով լեցուն ձեռքերը, նուրբ, զգայական մատները, հաճույքի ժամանակ հետզհետե արագացող շունչը, թեթև կրծքերն ու երկար ոտքերը, և մենք դարձել էինք միմյանց կապված մեղսակիցներ. մենք պղծում էինք սերը, սակայն դա մեզ դուր էր գալիս... Մերիին ես հանդիպել էի անցյալ տարի ամռանը, ընկերոջս հարսանիքի ժամանակ. այդ օրը նա այնքան չքնաղ տեսք ուներ, որ ողջ երեկոյի ընթացքում չէի կարողանում հայացքս կտրել նրանից: Նա արտասովոր գեղեցիկ էր, ուներ սլացիկ հասակ և հիանալի կազմվածք, մաքուր, լայն ճակատ, ուղիղ երկու հավասար մասի սանրված ու ծամ արած մազեր, դեմքը պայծառ էր ու շիտակ, իսկ կանաչ աչքերը հանգիստ էին ու համբերատար...Դեռ երեկոյի սկզբին ես հիացմունքով ուսումնասիրում էի նրա գեղեցիկ կլորությամբ շրթունքները, համարյա մանկական դեմքի ձվաձևությունը և բարեկազմ, նրբագեղ իրանը, որ մարմնացումն էր նրա ջահելության, առողջության ու երիտասարդ կյանքի: Ողջ հարսանիքի ընթացքում նա գեղեցիկ էր իր հագուստի մեջ, նուրբ՝ վարվելակերպում, զգույշ՝ խոսքերի մեջ և հանգիստ իր պահվածքում: Այս ամենը հալումաշ էր անում ինձ ներսիցս, երբ ես հեռվից նայում էի նրան, և մտքումս արդեն ծրագրեր էի կազմում, թե ինչպես պետք է մոտենամ իրեն ու խոսակցություն սկսեմ հետը... Ես ինքս ինձ չէի ների, եթե այդ օրը ձեռքիցս բաց թողնեի նրան մոտենալու շանսը... Եվ ի երջանկություն ինձ, հարսանիքի այդ պահին որոշվեց որ շուտով դանդաղ պար է լինելու ու երիտասարդները պետք է զույգեր կազմեն: Ես մտքումս արդեն ունեի իմ կատարած ընտրությունը, ու կամաց-կամաց կորցնում էի տիրապետումս նրան մոտենալուց առաջ... Դե, իհարկե, ես պետք է անեի դա: Մի կերպ հավաքելով ուժերս ու ողջ արիությունս, ուղղելով կոստյումիս թիթեռնիկն ու ափով սանրելով մազերս, մոտեցա նրան ու ձեռքս միանգամից մեկնելով առաջարկեցի.

-Պարե՞նք:

Նրա աչքերից կյա՜նքն էր հոսում... ես զգում էի, թե ինչպես էր իրեն մեկնած ձեռքս ակամայից դողում, իսկ երբ նա իր մատները դրեց ափիս մեջ, մի պահ զգացի, թե ինչպես ծնկներիս մեջ լցված տաքությունից ոտքերս թուլացան. հազիվ ինձ ձգեցի որ չընկնեմ, և այնուհետև բութ մատովս սկսեցի գողտրիկ շոյել նրա ցուցամատը. այդ աղջկա մաշկն ինձ այրում էր, նրա ձեռքն իմ ձեռքի մեջ էր, մենք միասին քայլում էինք դեպի պարահրապարակի կենտրոն և ես ցնցվում էի այն մտքից, որ շուտով գրկելու եմ նաև նրա իրանը: Մտածում էի, որ չեմ դիմանա այդ ժամանակ, և ճիշտ էի հասկանում... Մինչև պարը սկսվելը բոլոր զույգերը կանգնեցին դեմ դիմաց. ես ուղիղ նրա աչքերի մեջ էի նայում, չգիտեի նույնիսկ անունը և մտքումս էի իրեն դրանք նվիրում. նայելով նրա սիրուն դեմքին, մտածում էի, որ հավանաբար այսպիսի գեղեցկություն էր ունեցել Ելենան, ինչի համար Պարիսը առևանգեց նրան Մենելեպոս թագավորից և սկսվեց Տրոյական պատերազմը, երևի Աֆրոդիտեն հենց իր պես չնաշխարհիկ տեսք է ունեցել, ինչի համար կնքվեց սիրո և պտղաբերության աստվածուհի, ու որի իշխանությանը ենթարկվում էին նույնիսկ աստվածները: Եվ իմ դիմաց կանգնած էր նման մի աստվածուհի, որի համար արժեր, որ նույնիսկ աշխարհները պատերազմեին... Դանդաղ սկսվեց երաժշտությունը, զույգերը մեկ քայլ մոտեցան իրար. ես նույնպես մի քայլ առաջ գնացի, ձախ ձեռքովս բռնեցի նրա աջ ձեռքը, իսկ աջս գրկեց նրա իրանը, նրանն էլ՝ իմը... Ու սկսվեց պա՜րը... Հազիվ էի ինձ տիրապետում որպեսզի ոտքերս չթուլանան, ես պարզապես դողում էի այն մտքից, որ նա իմ գրկում է, պարելուց շարժումներն անում էի ակամայից և երբեմն զգում էի, թե ինչպես եմ սխալվում: Այդ պահին, չգիտեմ թե ինչ ուժերի ազդեցության ներքո, կամ միգուցե ենթագիտակցությանս հզոր պոռթկման շնորհիվ, ձեռքս դանդաղորեն սահեցրի նրա մեջքով, և ապա դանդաղորեն քաշեցի իմ կողմը. այդ ժամանակ նա էլ ակամայից երկու ձեռքով հանգիստ փաթաթվեց պարանոցիս ու զգացմունքով իր այտը սեղմեց այտիս... Այդ պահին ես կոտրվում էի արդեն, մարմինս հոսում էր, շնչառությունս արագացել էր ու կամաց-կամաց նկատում էի, որ մենք գտնում ենք միմյանց իրար գրկում: Գարնանային այդ սքանչելի երեկոյի ազդեցությամբ մեր զգացմունքները դուրս էին հորդում մեր պարի միջով... Ես քնքշանքով նորից ձգեցի նրան դեպի ինձ, ու մեր շրթունքները քսվելու աստիճան արդեն իրար մոտ էին: Մենք կտրված էինք իրականությունից, կիսաբաց աչքերով իրար էինք նայում ու մեղմ ժպտում, վերևի շրթունքս մոտ էր նրա ներքևի շրթունքին, ճակատս ակամայից քրտնել էր, և ես ինձ հազիվ էի զսպում, որպեսզի չտնքամ այդ պահի գեղեցկությունից... իմ բերանի արագացող շնչառությունը նրա կիսաբաց շրթունքների միջով լցվում էր նրա բերանը, և զգում էի, որ մենք այլևս չենք կարողանում տիրապետել մեզ... ականջին շշնջացի, որ ինձանից հետո դուրս գա այգի, ծառուղու վերջին նստարանի մոտ, նա մի քանի անգամ գլխով արեց և ես հեռացա պարահրապարակից... մյուսները ինքնամոռաց պարում էին և չնկատեցին իմ, իսկ հետո նրա բացակայությունը... անհամբերությամբ սպասելով մի քանի րոպե, տեսա թե ինչպես դուրս եկավ ռեստորանից և գեղեցիկ քայլերով արագ մոտեցավ ինձ... և այլևս ոչ մի խոսք չհնչեց մեզնից... գիշերային այդ լռության մեջ անվերջ սկսեցին խոսել միայն մեր խառնված շրթունքներն ու իրար ձուլված մեր մատները...

Այսպես ծանոթացա ես Մերիի հետ. հարսանեկան արարողությունից հետո սկսվեցին մեր ամենօրյա հանդիպումները, խենթ ու խելառ օրերը, սիրային երեկոները, առավոտյան իրար կողք արթնանալը, միասին ցնցուղ ընդունելը: Ես ու Մերին պատրաստ էինք անել այն ամենը, ինչ կարող էինք սպասել մեր խենթությունից: Մենք նորություն էինք միմյանց համար և երբեք չէինք կշտանում իրարից: Գրեթե իրար հետ էինք ապրում, մեր կամքով մեզ դարձրել էինք մեկս մյուսի սիրո գերին: Մասնագիտությամբ նա վարսահարդար էր, աշխատանքի բերումով հաճախ էր հրավերներ ստանում արտասահման գնալու և այդ երկրների ամենահայտնի մոդելներին սպասարկելու: Ես հպարտանում էի, որ այդպիսի մեկին ունեմ իմ կողքին: Վերջերս նա նորից մի հրավեր էր ստացել, որտեղ երկու շաբաթով պետք է գնար Իսպանիա, և մենք որոշել էինք, որ իր մեկնելու նախորդող գիշերը իրար հետ պետք է անցկացնենք: Մենք սիրում էինք մեր անկեղծ ազատությունը... Նա միայնակ էր ապրում, ծնողներն արտերկրում էին, և նրա բնակարանը դարձել էր մեր սիրո հանդիպումների անկյունը: Իր մեկնելու նախորդող օրը, երբ մեկ շիշ շամպայնը և մի փունջ ծաղիկները ձեռքս թակեցի նրա բնակարանի դուռը, բացելուն պես Մերին նետվեց գիրկս, մատները խրեց մազերիս մեջ ու աչքերիս մեջ ժպտալով, ասաց.
- Գիտես քեզ ինչքան եմ սիրում. էն որ հիմա քեզ էնպես կսիրեմ որ չես ուզենա գնանք էստեղից...
- Բայց ես միտք էլ չունեի էսօր էստեղից հեռանալու գիժ,- աչքերս փակելով ու ժպտալով պատասխանեցի նրան,- էսօր ես էստեղ եմ լուսացնելու,- ու դուռը ետևիցս փակելով մտա նրա բնակարան:
- Արի մոտս...
Մերին շամպայնի շիշը վերցրեց ձեռքիցս ու տարավ խոհանոց, ու մինչ ես փորձում էի ծաղիկները դնել սեղանին՝ նրա վերադառնալուն պես ձեռքիցս գցեց դրանց ու հրեց ինձ պատին... Զգում էինք, որ մեր զգեստները սկսում են խանգարել մեզ: Մերին սկսեց արագ կերպով արձակել վերնաշապիկիս կլոր կոճակները, ես էլ սկսեցի հանել նրա մարմինը ծածկող բոլոր շորերը: Նա դարձավ մերկ իմ առջև իր կոնքերի ամբողջ գեղեցկությամբ: Նա ինձ ավելի ուժգին սեղմեց պատին ու ձեռքով սկսեց խաղը ամբողջ մարմնիս հետ. այդ պահին մի հսկայական ցանկություն անսպասելի համակեց ինձ ու ես ոտքից գլուխ սկսեցի դողալ: Սկսվեց մեր գլխապտույտ համբույրների տարափը... Ես նրան գրկեցի և տարա հյուրասենյակ, պառկեցինք բազմոցին ու ձեռքերս գցեցի վզովը: Նա ամբողջովին իմ տակն էր... Ես համբուրում էի նրա կրծքերը, կյանք բուրող մատները, դրան զուգահեռ իմ ձեռքերը վազում էին նրա մարմնի երկայնությամբ, իջնում նրա ոտքերի արանքը և դանդաղ շարժվում այնտեղ: Նա էլ ավելի էր բացում իր ոտքերը, ձեռքերը գցում վզովս, հպվում բերանիս, ու ամբողջ ուժով իր մարմինը տալիս ինձ...Ես գալարվում էի նրա կրծքերի վրա, կծոտում նրանց, ու աներևակայելի վայելքներին տրված իրար այլևս չէինք տեսնում: Աչքերիս իջած կոպերի միջով զգում էի, թե նրա թմրած հայացքի տակ ինչպես ենք ճոճվում միմյանց վրա... Մերիի տաք մարմինը կիրք էր տրոփում, նրա գգվանքները կրակ էին լցնում իմ մարմնի մեջ և ես ավելի կատաղորեն էի սկսում սիրել նրան... Այդ գիշեր մենք մեռնում էինք հաճույքի և սիրո բոլոր մահերով: Ամեն ինչից կյանք ու հեշտասիրություն էր հոսում: Ես լիզում էի նրա մարմինը, փաթաթվում նրա մազերով, ինչպես սավանով: Իրանիս կպցրած նրան նստեցնում էի ոտքերիս ու իրար գրկած անհետանում էինք մեր մարմիններով... Մենք մեզ կորցրել էինք իրար մեջ ու միաժամանակ գտել այնտեղ... անընդհատ հևոցներ լսվելուց հետո պայթում էր հաճույքի վերջնական ճիչը ու այդ պահին մենք խելագարի նման կպչում էինք իրար ու նույնիսկ մի քանի րոպե անց իներցիայով դեռ շարունակում էինք սիրով զբաղվելը: Մենք պարզապես ֆիզիկապես չէինք կարողանում պոկվել իրարից ու դեռ շարժվում էինք իրար վրա, նա շարունակում էր իմ վրա նստած իր կոնքերով իրեն նվիրել ինձ... Երբ վերջապես որոշ ժամանակ անց մեր մարմիններին կարողացանք ազատություն տալ, հասկացանք, որ մինչև մահու չափ հոգնելը սիրել ենք իրար: Ամբողջ հինգ րոպե դեռ երկուսս էլ լուռ էինք, մինչև Մերին շուրթերս առավ իր լեզվի մեջ ու երկար վայելեց, ասես պտուղ լիներ որի հյութը ուզում էր քամել: Այդ օրը մեր հոգում արթնացել էր այն ամբողջ լավը, որ կար մեր մեջ... Իմ գրկում պառկած նա մազերս էր շոյում իր այրող ու քնքուշ ձեռքերով, կիրքը միշտ դանդաղ էր հանգստանում երկուսիս մոտ էլ, և լուսամփոփով ստվերված լամպի լույսի տակ նա թվում էր աշխարհին անհայտ մի հրաշք, իսկ երկնքում շողում էր նվազող լուսինը, ու օդը հագեցած էր վերածնվող կյանքի շնչով, որովհետև մոտենում էր ամառը:
Սկսվում էր լուսաբացը, Մերիի տան լուսամուտները բաց էին, և այգուց ներս հորդող ծաղիկների բուրմունքի մեջ նոր կյանքի երջանկություն կար, որ օրվա բացվելու հետ համակում էր ողջ աշխարհը... Երկուսով վեր կացանք, ցնցուղ ընդունեցինք, օգնեցի Մերիին իրերը հավաքել ու մեկնեցինք օդանավակայան: Հրաժեշտին քիչ էր մնացել, և հաշված րոպեներ անց նրան պետք է չտեսնեի երկու շաբաթով...
- Թող իրարից հեռու անցկացրած ժամերի ափսոսանքը անհետանա մեր վայելքների մեջ ու ընդմիշտ թաղվի,- վզիս փաթաթված ժպտալով ասաց նա:
Ես ոչինչ չպատասխանեցի, փոխարենը նորից համբուրվեցինք ու հրաժեշտ տվեցինք միմյանց. բայց անջատումը հուսահատականության նոր պոռթկում առաջացրեց երկուսիս մոտ էլ, ու մի քանի քայլ անելուց հետո նա նորից ետ վերադարձավ մոտս, ու կրկին համբուրվեցինք, այս անգամ ավելի ուժգին, այս անգամ ավելի երկար, մինչև լսվեց ուղեկցորդուհու ձայնը, ով ազդարարեց բոլոր ուղևորների ինթնաթիռ բարձրանալը...

ՎԵՐՋ

Հեղինակ՝ © Համլետ Մուրադյան
Հեղինակի մյուս ստեղծագործություններն այստեղ: