Անուշիկ Մնացականյան «Պապի վերջին ամառը»
2016-01-08 4039
Վազգեն պապն արդեն մեծացել էր... Չկար այլևս առաջվա այն հաղթանդամ տղամարդը, ում բռունցքի հարվածից սկսում էին իրար գալ իր հին խրճիթի առավել հին պահարանները: Առաջվանից միայն մնացել էր նրան հատուկ աչքերի փայլը, որը չխամրեց անգամ այն ժամանակ, երբ ծերուկի աչքերը սկսեցին էլ չտեսնել:
Ծերունին երկու ուրախություն ուներ. մեկը` թոռն էր` Վազգենչիկը (չնայած նա արդեն իր ընտանիքն ուներ, այնուամենայնիվ, պապի համար շարունակում էր մնալ իր փոքրիկ Վազգենչիկը), իսկ մյուսը՝ տան բակում տեղ գտած թթենին էր, որը կյանք էր առել Վազգեն պապի հետ և արդեն նրա տարիքին էր` 90 տարեկան: Ինքն ու այդ երկնասլաց թթենին միասին էին հասակ առել, և հենց այդ ծառն էլ Վազգեն պապի տխուր ու ուրախ օրվա ընկերն էր եղել: Այժմ ծերունին չէր տեսնում, բայց կարողանում էր խրճիթի` իրեն ծանոթ պատերը շոշափելով հասնել իր հարազատ թթենուն ու նստել դրա տակ դրված իշաոտնուկին...
Հերթական գյուղական լուսաբացն էր: Վազգեն պապը դանդաղորեն քայլերն ուղղեց դեպի թթենին: Ծերուկի սիրտն իր բարեկամի բարիքից էր ուզում, բայց թութը թափ տվող չուներ...
Վազգենչիկը (կամ ինչպես գրասենյակում էին նրան անվանում` պարոն Առաքելյանը) պապին հիշում էր տարվա մեջ մի անգամ` բերքահավաքի օրը, երբ իր սև վոլգայով գալիս ու արկղերով բերք ու բարիք էր տանում քաղաք...
Այս առավոտ խեղճ ծերունին իրեն աննկարագրելի վատ էր զգում, անընդհատ հևում էր, շնչառությունը ծանրացել ու սիրտը սովորականից արագ էր աշխատում: Մի կերպ հասավ իրեն հարազատ իշաոտնուկին ու շնչասպառ եղած նստեց: Հանկարծ լսվեց մեքենայի շարժիչի ձայնը: Թոռն էր` Վազգենչիկը: Եկել էր պապին տեսակցության, իսկ իրականում այդ օրն ընդամենը այն բերքահավաքի օրն էր, որի ժամանակ պապ ու թոռ հանդիպում էին...
Վազգեն պապն ամուր բռնեց թոռի ձեռքը, մի համբույր դրոշմեց նրա կոշտացած ճակատին և աչքերն ամուր փակեց: Եվ փակելու հետ մեկտեղ մարեց աչքերի այն փայլը, որին չէր հաղթել անգամ կուրությունը... Դա եղավ Վազգեն պապի վերջին ամառը, այն վերջին լուսաբացը, որը նա ապրեց: Իսկ Վազգենչիկը զղջաց... Զղջաց այն բոլոր լուսաբացների համար, որոնք պապից հեռու է լուսացրել...
Դիտեք ավելին Ստեղծագործություններ բաժնում
մեկնաբանություններ