Արամայիս Սահակյան «Ջահելության ճամփի վրա»

Ջահելության ճամփի վրա
Հանդիպում ես հանկարծ մեկին.
Քեզ գերում է տեսքը նրա, 
Կամ գերում է նրա հոգին: 
Միանգամից սիրտ ու աշխարհ
Դառնում են նոր, արտասովոր: 
Եվ նա, ով դեռ չկար, 
Ամբողջ կյանքդ է դառնում այսօր:

Հրդեհում են հոգիդ հանկարծ
Մի լուռ հայացք, ժպիտ մի տաք, 
Մի ծաղկեփունջ քեզ ուղարկված, 
Մի անձնվեր ու լավ արարք, 
Հեռու-հեռվից գալը մեկի, 
Ջերմ համբույրը մի բախտավոր, 
Կամ թե մեկի ապրած կյանքի
Պատմությունը խորհրդավոր…

Թեթեւ քայլից հաճախ կյանքում
Սեր է ծնվում հարուստ եւ մեծ, 
Որ դու անգամ չես հասկանում
Ինչպես եղավ ու պատահեց: 
Աշխատում ես էլ չհիշել, 
Բայց նորից ես հուշով տարվում, 
Իսկ երբ հանկարծ մերժում է քեզ
Ավելի ես սիրահարվում…

Չես էլ կարծում, թե այս մեկին
Դու կարող ես նայել անգամ, 
Բայց լինում է, որ միասին
Ու մեկտեղ եք անցնում ճամփան, 
Կամ մեկի հետ ինչ-որ մի տեղ
Ինչ-որ խոսք եք փոխանակել, 
Տարիներ են անցել արդեն, 
Բայց դու նրան հիշում ես դեռ:

Մեկին իբր սիրահարված
Կատակելով սեր ես հայտնում, 
Բայց կատակը կամաց-կամաց
Լրջություն է մի օր դառնում: 
Կամ մեկի հետ վիճում ես դու, 
Կռվում, խայթում անգթաբար, 
Մինչդեռ հետո, հեռվից-հեռու, 
Կարոտով եք հիշում իրար:

Շատ են խոսում մեկի մասին, 
Եվ հուզվում ես դու գաղտնորեն, 
Մեկն էլ նման քո երազին, 
Ստիպում է նայես իրեն….
Մեկն օգնում է, գնում անդարձ, 
Փնտրում ես նրան սիրով, 
Եվ սիրում ես նաեվ հանկած
Ինչ-որ մեկին կարեկցալով….

Պատահում է չեք ճանաչում, 
Բայց նայում եք հանկարծ իրար, 
Եվ զգում եք, որ աշխարհում
Դուք ծնվել եք միմյանց համար: 
Հաճախ երգը մեկտեղ լսած, 
Կամ կատակը մի հասարակ, 
Մի կարծիքը նրա հայտնած
Հրդեհում են սրտեր ու կրակ:

Կյանք է….Ձեռք է ձեռքի դիպել, 
Կամ ակնարկ են արել սիրով, 
Սիրվելուց է մեկը սիրել, 
Մեկն էլ միայն նամակներով, 
Եվ սիրում է մեկն էլ բոլոր
Հմայքներով նրա անմար…
Իսկ ես չեմ սիրում, չեմ սիրում խոր, 
Բայց չգիտեմ ինչի համար….