Աստղիկ Սարգսյան «Քամու ընտրյալները»

Առաջինը Լուզը դուրս եկավ հարցազրույցից: Կանգնել էր փողոցում և սպասում էր մյուս մասնակիցների դուրս գալուն: Քսան րոպե անց նրան հետևեց   նաև  Դիոն: Նրանք իրար չէին ճանաչում, միայն տաս րոպե էին շփվել մինչև հարցազրույցի սկսվելը: Իրար նկատեցին փողոցում, և Դիոն ամուր և հպարտ կեցվածքով մոտեցավ նրան.
-Ինպե՞ս անցավ հարցազրույցդ:
-Լավ, շնորհակալություն,- պատասխանեց Լուզը: Իսկ քոնը:
-Լավ էր,- գլուխը օրորելով՝ պատասխանեց Դիոն:
Հետո  նրանք սկսեցին մեծ ոգևորությամբ իրար պատմել, թե ինչպես էր   ընթացել հարցազրույցը: Ընդամենը երեսուն րոպե խոսեցին. խոսեցին Մարկեսից,Գանդիից, Ռեմարկից և ֆուտբոլից: Հետո շենքից դուրս եկան մյուս մասնակիցները: Թվում էր` եթե նրանք չգային, Դիոն և Լուզը մինչև երեկո զրուցելու էին: Բոլոր մասնակիցներն էլ ոգևորված էին հարցազրույցից և իրար հերթ չտալով շատախոսում էին: Հենց այդ ժամանակ էր, որ Լուզը ամբոխի մեջ հայացքով փնտում էր Դիոյին հրաժեշտ տալու համար ու չգտավ: Հետո նրան նկատեց մասնակից աղջիկներից մեկի հետ փողոցի մյուս կողմում: Լուզն արդեն ավտոբուսում էր, հարմար տեղավորվել էր մի անկյունում և կիսաբաց պատուհանից նայում էր մարդկանց, գույնզգույն շենքերին, շտապող մեքենաներին: Քամին նրա կարմիր վարսերը հետ էր տանում, մեկ կարծես   հատուկ տեսք էր տալիս վարսերին, մեկ էլ ցիր ու ցան էր անում ամբողջ դեմքին: Մարդկանց և մեքենաների շարժից հոգնած`մտքում մտածեց. «Շտապում են... բոլորն են շտապում, բայց ժամանակը այդքան էլ կարճ չէ: Երևի նրանք ժամանակն են կորցրել և շտապում են այն գտնելու,իսկ երբ գտնեն, երևի...» : Նա քնեց:  Լուզը մարդկանց անունները մտապահելու խնդիր ուներ, բայց արդեն մեկ շաբաթ էր, ինչ նրա մտքում շարունակ Դիոյի անունն էր հնչում: Տարօրինակ զգացումներ ուներ, իրեն թվում էր, թե նա պետք է անպայման գտնի նրան, որ նրան գտնելը ամենակարևորն է...  Անցավ երկու շաբաթ ևս, և պատահաբար Լուզը համացանցով գտավ Դիոյին: Արդեն երկու ամիս անց նրանք այնքան էին մտերմացել, որ թվում էր, թե մանկությունից ծանոթ էին: Աղջկա բարի և լուսավոր հոգին   նոր շունչ ու ուժ էր հաղորդել Դիոյի վաղուց մոռացված հոգուն: Լուզի համար նա հենարան էր. նրա հետ նա կարող էր մտածել ու նոր աշխարհ ստեղծել: Նրանք երկուսն էլ ռոմանտիկ ռեալիստ էին: Մի անգամ Լուզը հարցրեց Դիոյին.
- Բնության ո՞ր երևույթին ես քեզ նմանեցնում:
- Քամու՜ն:
- Իսկապե՞ս: Ես էլ եմ ինձ քամուն նմանեցնում:
- Իսկ կտուրներ բարձրանալ սիրու՞մ ես,- հարցրեց Դիոն:
- Այո՜, այնտեղ միշտ քամի կա, և աստղերն ավելի մոտ են թվում:
- Խոստանում եմ` մի օր երկուսով կտուր կբարձրանանք, ես կիթառով որևէ բան կնվագեմ, իսկ դու կվայելես քամին և աստղերը:
Նրանց կապը հոգևոր էր. առանց ճանաչելու այնպես ճիշտ էին իրար բնութագրում, որ իրենք էլ էին իրենց հանկարծակի հայտնված ունակություններից զարմանում: Արդեն բավականին ժամանակ   էր անցել, և նրանց միջև սահմաններ չկային: Ազատ էին իրենց մտքերում, խոսքերում, զգացմունքներում, շարունակ իրար ոգևորում էին, ու նոր թարմություն ու ուժ ստանալով կյանքից, իրարից թաքուն շնորհակալություն էին հայտնում Աստծուն: Նրանց հոգում մեծ ազատություն կար: Այդ կարճ ժամանակահատվածում հասցրել էին խոսել ամեն ինչից, ուսումնասիրել էին կյանքը պատուհանի և՛ ներսից, և՛ դրսից: Լուզը հասկացավ, որ սիրում է Դիոյին: Լուզին դուր էր գալիս նրա մարդկային տեսակը. կոպտությունը, խորհրդավորությունը և հոգու անսահման բարությունը, որն անգամ Դիոն չէր նկատել: Դիոն նրա համար մարդ էր, ով շատ մոտ էր բնությանը, ով իր վարքագծով հիշեցնում էր, որ նա հողածին աստվածային էակ է` ծանր և նուրբ: Լուզը շատ անգամ էր իր ամաչկոտության պատճառով լճի մյուս ափին մնացել: Երևի Դիոյի հետ ունեցած հոգևոր կապից էր, որ Լուզը որոշեց իր զգացմունքների մասին բարձրաձայնել: Նա այդ օրը կարծես զինվոր լիներ. վճռեց շատ արագ, կենտրոնացրեց մտքերը, հանդարտեցրեց կիրքը,մտորումները, հույզերը և բաց ճակատով դուրս եկավ խոստովանության: Բայց շատ մեծ էր լինելու նրա հիասթափությունը. մինչ նրա խոստովանությունը Դիոն ամեն բան զգացել էր, և նա ինքը առաջինը սկսեց խոսակցությունը:
- Լո՛ւզ, ես հասկանում եմ՝  ինչ ես ուզում ասել, բայց չես համարձակվում, չեմ ուզում մեր հարաբերությունները փչացնել, ես չեմ կարող լինել այն,ինչ  որ դու ես ուզում,ես քեզ շատ եմ սիրում, բայց այդ սերը ուրիշ է,շա՜տ ուրիշ...Դու ինձ համար այն մարդն ես, որ դեռ չի եղել, դու ինձ համար շատ հարազատ ես, ես պարզապես վախենում եմ քեզ նեղացնելուց ու չեմ ուզում քեզ ցավ պատճառել, ես պարզապես չեմ կարող լինել քո ընկերը՝սիրային ֆոնի վրա: Չեմ կարող, որովհետև քեզ շատ եմ սիրում,  ու դու ամեն ինչից վեր ես: Կներես, եթե իմ պահվածքով քեզ մոտ այլ տպավորություն եմ թողել, չեմ կարող քեզ նեղացնել....
Լուզը ամբողջովին շնչասպառ եղավ, զինաթափվեց, իրեն շատ թույլ էր զգում, անպաշտպան, կարծես բարոյալքված լիներ: Սկզբում փորձեց խաբել, որովհետև շատ էր ամաչում:Հետո հավաքեց ուժերը և ասաց,որ նա ամեն ինչ ճիշտ է հասկացել, որ ինքը իրոք սիրում է նրան: Թուլացավ, բայց թեթևացած էր զգում այդ խոստովանությունից: Մեկ րոպե անց Լուզը գրեց.
- Ես կորցրեցի քեզ ու ամեն բան, ինչ ունեի:
- Ուրեմն վե՞րջ: Ես քանդեցի ամեն ինչ, ես կորցրի իմ «ԼՈՒՅՍԻՆ»:
- Դու մեղավոր չես:
- Ես չեմ կարողանում պահել այն, ինչ ինձ համար թանկ է:
- Ոչինչ էլ թանկ չէ, սա կրկին մեր երևակայության արդյունքն է:
Լուզը ամբողջովին արցունքների մեջ էր, դողում էր, մրսում,շատ թույլ էր, ձեռքերը ամբողջովին թուլացել էին, իրեն անօգնական էր զգում: Իսկ այդ ժամանակ ի՞նչ էր զգում Դիոն: Նա իր տխրությունն ու հուզմունքը հանգստացնող միջոց ուներ. վերցրեց սեղանին դրված ծխախոտը և վառելով այն՝ ագահորեն քաշեց: Սկսեց պատասխանել.
- Մեր այս խոսակցությունը ինձ շատ էր պետք, ես ուզում եմ միշտ գիտակցել, որ կա ԼՈՒՅՍ,որ կարող եմ այն գտնել ու պահել: Հիմա հասկանում եմ, թե ինչու եմ ուզում ժամանակը ետ տալ... Ես չեմ դիմանա, եթե իմանամ,որ դու կդադարես մնալ այնպիսին, ինչպիսին կայիր: Կարող ես ինձնից զզվել, վերջին հաշվով ես եմ մեղավոր: Իմացիր, եթե փոխվես, ես կդառնամ աշխարհի ամենավատ մարդը, կքանդեմ ամեն ինչ,կդադարեմ մարդ լինելուց: Խնդրում եմ, մնա մաքուր ու պայծառ, եթե պետք է, էլ քո կյանքում չեմ երևա, կկորեմ այնքան հեռու, որ իմ մասին չես էլ հիշի, միայն  մի՛փոխվիր, ես իմ կյանքում երբեք չեմ խնդրել, բայց հիմա շատ եմ խնդրում, չփոխվես:
-Չես կարող այնքան հեռու կորչել, որ քո մասին չմտածեմ, հեռավորությունը անզոր է մոռացության տալ այն,ինչ սիրտս չի ուզում մոռանալ:
-Լավ կլինի Լուզ, մի տխրիր, երևի մի քանի օրից կհասկանաս, որ պարզապես հրապուրանք էր:
-Աստծու՜ սիրուն, ինձ կյանք սովորեցնելու և խորհուրդներ տալու փոխարեն՝ սովորեցրու ինձ ապրել առանց քեզ:  Այս վերջին խոսքերը Լուզը շատ բարկացած ասեց, հետո խոր հոգոց հանեց, գլուխն առավ ափերի մեջ և ապա բարձրացրեց:
-Արդեն կարոտեցի ժպիտդ:
-Ես ժպտում եմ:
Երկուսի հոգում էլ փոթորիկ էր,անծանոթ զգացմունքներ ու զգացողություններ ունեին: Կարծես Լուզը չեր կարողանում հանգստանալ,գիտեր,որ ասելիքը կիսատ էր,իսկ Դիոն զգում էր, որ նա դեռ պետք է խոսի և պատմի իր ներսում կուտակվածի մասին: Թեթևություն զգալուց հետո Լուզը գրեց.
-Արդեն երկու օր է:
-Ի՞նչ:
-Երկու օր առաջ  մի իրավաբանից սիրո խոստովանություն լսեցի, մերժեցի և շատ վախեցա: Ինձ թվում էր, թե նրանից նման բան լսելով՝  քեզ դավաճանել եմ: Այդ պահին ինձ թվաց, որ ինչ-որ մեկը մտնում է իմ ու քո աշխարհ, անհարմար զգացի...Շարունակ մտածում էի, ինձ պետք էր, որ մի բան ասեիր,անորոշության շղթաներից ազատեիր, շնորհակալ եմ, որ պատասխանը չուշացրիր...
- Իսկ իմ պատասխանը ամեն ինչ փչացրեց...Լուզ ես շատ վատն եմ, այն չեմ, ինչ դու մտածում ես, իմ ներսում կա մի սև, չար ու անգութ բան, երբ դա արթնանում է, ես շատ վատն էմ լինում, հասկացիր չեմ ուզում քեզ նեղացնել:
-Բազմիցս ասել ես, որ քեզ համար ԼՈՒՅՍ եմ, որ ինձ հետ ուրիշ մարդ ես դառնում,հասկացի՛ր լույսին հասնելու համար  պետք է ճեղքես խավարը, ինչպես որ աստվածայինին հասնելու համար  պետք է բաց թողնես սատանայի ձեռքը:
- Չգիտեմ, Լուզ, Տանիք եմ ուզում, խմիչք ու քամի:
-Խմի՜չք, ես էլ եմ ուզում: Երկուսն էլ խոսակցությունը վերջացրեցին իրար կորցնելու մտքով: Առավոտյան Լուզը մի կերպ բացեց ծանրացած կոպերը: Ամբողջ գիշեր արտասվել էր, գլուխը թեքել էր բարձին և այնպես էր արտասվել, որ հարկ եղավ բարձը հակառակ կողմ շրջել, որ չոր կողմին գլուխը դնի: Միայն մի հինգ րոպե լուռ նստեց անկողնու մեջ, կարծես հայացքով ինչ-որ բան էր փնտրում խավարի մեջ, հետո դառնացած թեքվեց բարձին ու լաց եղավ... Իսկ ի՞նչ էր զգում Դիոն: Դժվար չէր կռահել, որ նա ինչ-որ մեծ կորուստ էր զգում, բայց զուսպ էր ու հավասարակշռված: Լուզը գնաց եկեղեցի, սիրտը պայթում էր, թվում էր, թե կգոռա ու կխախտի եկեղեցու լռությունը, բայց նա դատապարտված էր ներսից քայքայվելու: Դիոն այդ օրը զբաղված էր, իսկ երբ ազատվեց կենցաղային ամենօրյա շղթաներից, դուրս եկավ զբոսնելու, այնուհետև մտքերը ցրելու համար սկսեց խմել: Նրանք որոշել էին չշփվել,բայց հենց նույն օրն էլ չդիմացան: Խոսակցությունը սկսեց Լուզը.
- Բարև:
- Բարև: Լուզ, արդեն մտածում էի, որ կորցրել եմ քեզ:
- Չես կորցրել, էլի կամ:
-Լուզ, դու արդեն օդի նման անհրաժեշտ ես ինձ:
- Հենց սկզբից դու ինձ համար օդ էիր՝ սառը օդ, որ անտարբերության քամին ստիպում էր ինձ շնչել:
-Ամեն ինչ կսկսենք նորից :Աշխարհում կա մի արտահայտություն,որը կարող է փոխել մարդու կյանքը. «ամեն ինչ նորից»:
- Գիտե՞ս, չեմ ուզում մտածել, թե հետո ինչ կլինի, ես հիմա քեզ հետ եմ ու ցանկանում եմ այս րոպեները վայելել, ոչինչ, որ հետո ցավոտ կլինի:
- Լու՜զ, չեմ թողնի, որ հետո վատ լինի: Հետո ավելի լավ կլինի, ու արա այնպես, որ իրոք լավ լինի: Շնորհակալ եմ քեզ, որ իրոք փորձեցիր ինձ հասկանալ, փորձում ես ինձ ճանաչել, իսկական Դիոյին, որովհետև ոչ բոլորն են ինձ ճանաչում այնպես, ինչպես ես կամ: Ճիշտ էիր ասում, երբ ասում էիր՝ երբեք այնպես մի արա, որ քեզ ճանաչեն, ովքեր ցանկանան քեզ ճանաչել, կփորձեն քեզ հասկանալ: Քո խոսքերը ինձ շատ են օգնում, երևի միակ մարդն ես, ով ինձ ճիշտ բնութագիր է տալիս: Իրոք, առանց քեզ չեմ պատկերացնում, թե ինչ կարող է լինել, ուղղակի դու այն լույսն ես, որ միշտ ինձ պետք է: Շնորհակալ եմ,որ կաս ու որ լավն ես: Այսօր հասկացա, որ մեկ րոպե անգամ գիտակցելը,որ կողքիս չես, ինձ համար դժվար է:
-Այն միտքը, որ ինձ թեկուզ մեկ վայրկյան քո մտքում հիշել ես, ինձ նորից կյանք է տալիս: Անցավ ևս մի քանի ամիս: Նրանց մոտ ամեն ինչ ջերմ էր ու հաճելի: Նրանք շարունակում էին իրար ոգևորել, ոգեշնչել և հույս տալ: Եղան մի քանի հանդիպումներ, ճիշտ է դրանք լինում էին ընկերների ուղեկցությամբ, բայց նրանք ուրախ էին: Ամեն ինչ կարծես լավ էր, բայց Լուզին ինչ-որ բան խանգարում էր, նրա մեջ գնալով սիրո արմատներն ավելի էին աճում, թվում էր՝ արմատները ուր որ է կծակեն կոկորդը և դուրս կգան: Նա այլևս չէր կարող դիմանալ:Դիոն իր պահվածքով կարծես անտարբեր չեր նրա նկատմամբ, բայց ամեն բան շատ անորոշ էր Լուզի համար: Ստացվեց այնպես,որ Լուզն ու Դիոն իրենց ընդհանուր ընկերների հետ հանգստի մեկնեցին: Ծով, արև,խմիչքների բազմազանություն,արևածագ և արևամուտ, ահա այն ամենը ինչի մասին Դիոն շարունակ պատմում էր Լուզին: Դիոն շատ էր սիրում այս ամենը, նման միջավայրում իրեն զգում էր, ինչպես ձուկը՝ ջրում: Իսկ Լուզը առաջին անգամ էր ծովում լինում, նրա ամբողջ պատկերացումները ծովի մասին  գալիս էին գրքերից, ֆիլմերից և Դիոյից: Մի անգամ, երբ բոլորը քնած էին, Լուզը դուրս եկավ ծովափում քայլելու: Մտքերը ցրված էին, հոգին կարծես թափառում էր ծովի ալիքների մեջ: Ծովի քամին խելագարի պես քանդել էր նրա մազափնջերը, վարսերի կեսը դիմացել էին քամու տենչանքին, իսկ մյուսները այս ու այն կողմ էին օրորվում: Քայլում էր ափի երկայնքով, հագին կոշիկներ չկային, և կարծես հանգստանում էր քարերի կոպտությունից:  Հեռվում փոքրիկ կետ նշմարեց, իսկ հետո խելագար քամին ալկոհոլի հոտը ուղեկցեց դեպի Լուզը: Լուզն արդեն գիտեր՝այնտեղ հավանաբար Դիոն էր նստած: Մի քանի անփույթ շարժումով նրա մոտ հասավ: Դիոն հանգցրեց ծխախոտը և ժպտալով ասաց.
- Նստի՛ր կողքիս:
Լուզը հավաքեց շրջազգեստի փեշերը և տեղավորվեց նրա կողքին: Դիոն շիշը մեկնեց նրան.
- Խմի՛ր, Լո՛ւզ: Խմի՛ր, որ կարողանաս զգալ քամին, ծովը:
Լուզը վերցրեց շիշը և մի մեծ կում անելով խմեց: Խմելուց աչքերը ուժեղ փակել էր, իսկ Դիոն ժպիտով նայում էր նրան:
- Հեյ, քեզ ի՞նչ եղավ, ի՞նձ վրա ես ծիծաղում:
- Այո, կարծես խամյակ լինես: Նրանք երկուսն էլ ծիծաղեցին, հետո լռեցին և նայեցին ծովին:
- Գիտե՞ս Դիո, ես ամենևին չեմ ուզում արտոնյալի պես շռնդալից մուտք գործել քո աշխարհ:
- Չգիտեմ՝ տաս տարի հետո ինչ կլինի, բայց ուզում եմ՝քեզնից հեռու չլինեմ:
-Լուզի շրթունքները կիսաբաց կախվեցին. նա նման խոսքերի չԷր սպասում: Ինչու՞ նա նման բան ասաց, նա իրեն միշտ ավելի հավասարակշռված էր պահել: Քամին ներս էր մտնում Լուզի կիսաբաց շուրթերից, և շուտով բերանում չորություն զգալով՝ կրկին շիշը մոտեցրեց շրթունքներին ու կում արեց: Լուզը ցանկանում էր հարցնել՝«Սիրու՞մ ես ինձ, Դիո՛», հետո ինքն իրեն հարցրեց.
-Սե՞ր:
-Ի՞նչ,- հարցրեց Դիոն:
Լուզը արագ ծամեց այդ բառը և մի կում վիսկիով կուլ տվեց: Դիոն նայելով Լուզին ասաց.
- Հիմա կանք ես, դու և օդից կախված երջանկություն:
Լուզը բարի գիշեր մաղթեց ու գնաց քնելու: Նրանք միասին վայելեցին ամառը. իրարից շատ հեռու էին, բայց ամռան կիզիչ արևը նրանց զգացմունքներում էր: Ինչ է պետք երկու երիտասարդ մարդկանց՝  արև,ամառ, զգացմունքների տարափ, փոքրիկ սիրահետումներ ու արկածներ: Միշտ էլ ամռանը սիրային արկածներ են լինում, հետո աշնան քամին առնում ու տանում է այդ զգացմունքները, իսկ մարդիկ ամբողջ աշունն օգտագործում են՝հիշելով իրենց նախկին սերը՝ համապատասխանեցնելով աշնան հուզականության հետ: Այդպիսին է մարդ արարածը, նա իրեն ուրախ է զգում իրեն ցավ պատճառելով,սիրում է մտաբերել անցիալի երջանիկ պահերը, երբ ուներ ամեն ինչ և ներկայում ցավ զգալով իրեն համարում է ռոմանտիկ: Բայց այդպես  չէր նրանց մոտ: Դիոն և Լուզը ,հեռվում թողած արևն ու ծովը, շտապում էին հասնել աշնան քամուն և գուցե այս անգամ վիսկի կխմեին բուխարու կրակի մոտ: Նրանց հարաբերություններում ամեն ինչ առաջվա պես էր, կրկին անորոշություն ու խառը մտքեր, բայց կարևորը իրար հետ էին, իրար օգնում էին ու իրար սիրում: Սե՞ր: Դիոն մի առիթով Լուզին ասել էր, որ սիրում է նրան, իսկ հետո ավելացրել էր.
-Ոնց ուզում ես հասկացիր: Լուզը չէր ուզում հասկանալ, իր համար կարևոր էր այն, որինքը նրա կողքին է: Երբեմն ավելի լավ է սիրել հեռվից, չունենալ պարտավորություններ ու պարտականություններ,սերը հաճախ փչացնում է  հարաբերությունները, լավ է, երբ կարող ես սիրել, բայց հոգս չդառնալ, և որ ամենակարևորն է՝ սիրել հեռվից, սիրվել ավելի երկար...    Գիշեր էր: Սենյակում բարձրանում էր թեյի գոլորշին, աշնան տերևները քամուց փախչելով կպչում էին ապակուն, իսկ հետո կրքոտ քամին հասնում և տանում էր նրանց դեպի խավարը: Դիոն ինչ- որ գիրք էր կարդում, իսկ հեռվում՝ մյուս սենյակում, ցածր ձայնով լսվում էր Rolling Stones-ի – Angie երգը: Լսվեց հեռախոսի զանգը. Լուզն էր:
-Լու՞զ, ինչո՞ւ քնած չես:
- Կյանքը կարճ է, զգացմունքներդ մի՛ թաքցրու:
-Ի՞նչ: -Դիոն ժպտում էր:
- Հեռու ես, բայց զգում եմ քո ներկայությունն իմ հոգում:
- Օհօօ, սիրո խոստովանություն ուշ գիշերին:
- Այո՛: Ծնունդդ շնորհավոր:
- Տես հա, մոռացել էի: Սկսեցին ծիծաղել: Լռեցին:
-Ինչու՞ չես խոսում, Դիո՛:
- Մտածում եմ,թե կյանքը ինչ տվեց ինձ այս մեկ տարում:
-Եվ՞…
-Ինձ տվեց մեկին, ով ինձ շատ էր պետք: Կյանքս լրիվ փոխվեց ու հեղափոխվեց: Հիմա շնորհակալ եմ Աստծուն, որ ինձ տվեց քեզ:
-Ամեն:
Նորից լռեցին:
- Դիո՛, ինձ համար մեծություն ես, միայն քո ներկայությամբ եմ թույլ լինում, կարծես զինաթափված լինեմ,սիրում եմ քեզ:
- Լուզ, մեծությունների հետ շփվելիս, մի՛ մոռացիր քո մեծության մասին ու աշխատիր ինձ մոտ էլ թույլ չլինել:
Լուզը մի պահ թուլություն զգաց,գիտակցեց նրա ասածը, հետո  հարցրեց.
- Բանաստեղծություն եմ գրել, կուզե՞ս կարդամ: Համարիր ծննդյան նվեր է:
- Շատ տարօրինակ ես, Լուզ, ամեն անգամ զարմանում եմ,ամեն անգամ ուրիշ ես.մեկ քեզ երեխայի պես ես պահում,մեկ՝ հասուն օրիորդի պես:
- Սիրելիս, թե ինչպիսին կլինի կինը,կախված է նրանից, թե ինչպիսի տղամարդ է իր կողքին: Ես քո հայելին եմ,դա շատ պարզ է: -Էլ մի՛ փիլիսոփայիր, սկսի՛ր ծննդյան նվերը:
-Անձրև: Խավար վառվռուն աչքեր... Խշշոց, թեյի բաժակ ափերի մեջ, Շնչառություն, այնքա՜ն դանդաղ և խոր հոգոց այնքան խորքից՝ հոգու խորքից: Անձրև: Խավար եւ շատ հույսեր կաթիլ-կաթիլ արցունք այտին... Անձրև: Թախիծ եւ մի կարոտ պոկված սրտից պատուհանին հպվեց հանկարծ: Անձրև: Խավար եւ քուն հանգիստ: Արև: Չկա՛ խավար կա՛ միայն հույս՝ ապրող և ապրեցնող:
-Հը՜մ...
- Անուշ քուն,վաղը կհանդիպենք:
Նրանք գրեթե երբեք չէին ասում «սիրում եմ քեզ», բայց սիրում էին: Այսպես անցավ մեկ տարի: Օդը խոնավ էր: Աշու՜ն էր: Լուզը նստել էր սրճարանում և նայում էր թափվող տերևներին, հետո իր մոտ քաշեց թեյի բաժակը, աչքերը խոնարհեց գրքին և կարդաց. «Սրտիցս էիր ծնվել, Երբեք իմը չէիր եղել, Բայց մեկ է՝ քեզ ես էի կորցրել... Թեոդոր Շտոռմ»: Այս աշունը ցուրտ էր նրա համար՝ չկար Դիոն: Արդեն 3 ամիս էր, ինչ Դիոն սովորում էր Կանադայում: Սերը քամու նման մի բան է,իսկ երբեմն փոթորկի նման.այն գալիս է շատ հանկարծակի,և եթե ժամանակին չես հասցնում պատսպարվել,այն իր պտտահողմով քեզ բարձրացնում է վերև, աչքերդ փոշով է պատում, իսկ քեզ այդ ժամանակ հաճելի է լինում օդ բարձրանալը, ուշադրություն չես դարձնում ցավին, իսկ երբ նույն այդ քամին դադարում է. ասել է թե ավարտվում է սերը, դու ամբողջ ուժով գետնին ես տապալվում և միայն այդ ժամանակ ես մաքրում աչքերիդ փոշին, որ կարողանաս վերջին անգամ նայել հեռացող քամուդ: Երբ դեռ Դիոն Կանադա չէր մեկնել,մի խաղաղ երեկո, իր թևերի մեջ սեղմելով Լուզին, ասաց.
-Երազում եմ լինել մի տեղ, ուր հեռու կլինեմ բոլորից և ոչ մեկին կապված չեմ լինի,և ոչ ոք ինձ կապված չի լինի:
-Այդպես չի լինում, Դիո՛, մենք միշտ էլ ինչ -որ մեկին կապված ենք լինում, երբեք չես կարող վայելել կատարյալ մենակություն, որովհետև եթե ոչ ֆիզիկապես, ապա ենթագիտակցորեն ինչ- որ մեկը միշտ մեզ հետ է լինում:
- Ուրեմն մարդ մշտապես դատապարտվա՞ծ է լինել մարդկանց հետ:
-Եթե ավելի խորը մտածես, կհասկանաս, որ իրականում Աստծո պարգևն է դա: Ավելի հեշտ է, երբ կա մեկը քո կողքին,ում հետ կարող ես ճանապարհ անցնել:
-Իսկ մարդ ինչպե՞ս հասկանա,թե ում հետ կարելի է ճանապարհ անցնել:
- Հենց դա է  մարդկության թերությունը. Չենք կարողանում գնահատել այն, ինչը մերն է:
- Երջանիկ եմ, որ ժամանակին գնահատեցինք իրար:
-Գիտե՞ս, երբ սիրո մեջ Աստծո օրհնություը չկա, այդ սերը չի կարող ապրել և ապրեցնել: Այն դառնում է ծանր օդ, որը շնչելուց տհաճ զգացողություն ես ունենում, իսկ չշնչելուց մեռնում ես: Ես ամեն գիշեր աղոթում էի Աստծուն, որ օրհներ այն սերը, որն զգում եմ քո հանդեպ:
- Հավատա,՛ Լուզ, Աստված օրհնել է այդ սերը, որքան էլ կյանքի հանգամանքները մեզ հեռու պահեն իրարից,մենք կրկին միասին կլինենք:
-Ռոմանտիկ ես:
-Չէ, ռեալիստ եմ:
- Դիո՛, ճի՞շտ է, ռեալիզմն այնքան է ներխուժել մեր կյանք,որ ռոմանտիկներն այստեղ անելիք չունեն:
- Մենք շատ անելիք ունենք, Լու՛զ, ու մենք տեղ ունենք այս մեծ աշխարհում, այս արևի տակ:
-Չեմ հասկանում՝ հիմա դու ռոմանտիկ ես,թե՞՝ ռեալիստ:
- Երկուսն էլ, կախված նրանից,թե ինձ ու քեզ որն է պետք:
Լուզը աչքի պոչով թերահավատորեն նայեց նրան,և ծիծաղեցին: Գրկեցին իրար: Լուզն ամեն ինչ կտար, որ ամեն վարկյան նրա գրկում լիներ: Հավանաբար Դիոն էլ էր նույնը ուզում, բայց այդպես չեր ուզում կյանքը: Նրանք սիրում էին իրար և ապրում էին իրարից հեռու: Նրանք այդպես էին սիրում: Սիրո այս տեսակը ի զորու են զգալ միայն վեհ հոգիները, քանի որ դժվար է ապրել տեխնիկայի դարում և սիրել մարդկայնորեն, այն սիրով, որով Տերն է պատվիրում: Թախիծ չկար Լուզի աշնան մեջ:  Անձրևը նրա համար մանուշակագույն էր, որ շիթ-շիթ կաթում էր սրճարանի պատուհանից: Նա միայն կարոտում էր, իսկ դա միայն բորբոքում էր այնսերը, որ զգում էր Դիոյի նկատմամբ: Անկասկած նույնն էլ Դիոն էր զգում: Ամեն անգամ, երբ Դիոն պետք է Լուզին մի որոշ ժամանակով լքեր, Լուզի այն հարցին, թե էլի գնու՞մ է, շու՞տ կվերադառնա, Դիոն պատասխանում էր.
- Գնում եմ, որ էլի գամ:
-Այս անգամ էլ նա գնաց, վերադառնալու նպատակով: Նրանք երկուսն էլսպասում էին, որ նորից միասին լինեին, իսկ այդ նորը հեռու չէր… Մի անգամ Լուզը միամիտ երեխայի նման մի հարց տվեց, որի մասին հետո շատ էր մտածելու.
-Դիո, դու իմն ես չէ՞:
-Լուզ,այս կյանքում ոչինչ մերը չէ:
-Մե՛րն է, պարզապես ժամանակավոր: Հետո քամին սաստկացավ, խառնվեց անձրևին և ստեղծեց եղանակ…
 

Հ.Գ. Մի պահ վերջին արևաշողը հրաժեշտի ջերշմությամբ դիպավ Դիոյի շառագունած դեմքին: Հետո շողը խամրեց, և լույսի յուրաքանչյուր մասնիկ վարանոտ թախիծով հեռացավ նրանից: Աչքերում լի էր ափսոսանքը: Նա այլևս չէր նկատում, որ ապրում է այն աշխարհում, որում առաջ «ԼՈՒՅՍ» էր գտել: