Պատուհանիցս դուրս ոչինչ չի փոխվել... Ամեն ինչ նույն է, կյանքը ու մարդիկ, Նույն փողոցներն են, շենքերը մռայլ, Բայց այս թախիծը նոր է ինձ համար: Անհրաժեշտ է լոկ ուշադիր լինել, Սկսում եմ տեսնել փոփոխությունը.
Փոխվել է ահա աղմուկը դրսի, որ օրվա վազքում խեղդված է թվում, Փոխվել են նաև գույները ներսիս, որ քեզնից հետո էլ չեն երևում: Ու մայրամուտի շողերը վերջին Ուժ չեն խնայում ինձ տաքացնելու, Բայց մեկ է ցուրտ է, մրսում եմ, մրսում, Առաջվա շողերն էլ ինձ չեն շոյում: Ու օրն էլ ասես հուսահատիս պես Փորձում է ապրել կյանքը շարունակվող, Որ կանգ է առել լոկ պատուհանիցս ներս, Պատուհանիցս դուրս կյանքն է եռացող: Պատուհանիցս դուրս ոչինչ չի փոխվել, Կյանքը շարունակում է հոսել իր հունով, Հոգուս պատուհանն ես գնալիս բացել, Ու ցուրտն է լցնում հոգիս իրենով: Եվ հիմա քամին այնպես է փչում, Կարծես քո շունչն է ուզում հետ բերել, Հետքերդ է ցրել, ու հոգիս այրել, Բայց հոգուս խորքում կարոտ սերմանել: Սիրտ իմ բաբախիր, Սիրտ իմ պայքարիր, Այդ մեծ կարոտը քամին է բերում, Բայց դու համբերիր, չհանձնվես հանկարծ, Քամիներից զատ փոթորիկներ դեռ կան առջևում: Իմ պատուհանից ես քանի անգամ Գալուդ տեսիլքն եմ անխոս պատկերել, Բայց խելառ քամին հոգիս խուժելով Ոտնաձայներիդ հետքերն է ցրել... Դեղին ապակուս թախիծ է հպվել, Հազար կորստի մի անսանձ թախիծ , Եվ մշուշվել են մտքերս բոլոր, Գալուդ ծարավից, ժպիտիդ տենչի՜ց: Մարտի է ելել ժամանակը քեզ հետ, Փորձում է փոխել, ջնջել քեզ անհետ, Բայց այդ պայքարից լոկ ես եմ տուժում. Տարիների ակոսներն են երեսս պատում, Խեղդվում եմ անվերջ, անվերջ տառապում Բայց պատուհանիցս դուրս ոչինչ չի փոխվում, Մեկ է աչքերս դեռ քեզ են փնտրում, Ես քեզ եմ սպասում… Պատուհանիցս դուրս ոչինչ չի փոխվել , Փոխվել եմ լոկ ես. ես դարձել եմ ցավ, Խտացած կարոտ, ու լուծվող խոր վիշտ, Ու հայհոյում եմ բոլոր կարճատև սերերն աշխարհի, Որ ներս են խուժում, փոխում մեզ ընդմիշտ: Ինչո՞ւ պարզապես էլ չնայել դուրս, Ու էլ չփնտրել փոփոխությունը, Չէ որ ինչքան էլ ձգվում են օրեր, Միշտ նույնն է մնում մեր էությունը։ Ու ես մենակ եմ… Լոկ լռություն է դատարկ սենյակի Ժամացույցի հետ տնքում ժամ առ ժամ, Ու հույսը վաղվա ջերմ լուսաբացի Պատուհանիս տակ ծնվում է այդժամ…
մեկնաբանություններ