Հրաչյա Սարիբեկյան «Ապուշների ուղևորությունը»

► Ոմանք ապուշ կտրած նայում են` էս ոնց եղավ, որ հիմարանոցը շարժման մեջ ընկավ: Ոմանք ոգևորված են` կեցցե շարժվող հիմարանոցը: Ոմանք անհանգստացած են` ուր է այսպես գնում հիմարանոցը... Ոմանց հայացքի մեջ ճաղապատ տեսարանների անշարժության թախիծն է դեռ: Ոմանց միտքն այնքան է տկար, որ դժվար է ասել` հասկանու՞մ են արդյոք` ինչով է տարբերվում շարժումն անշարժությունից:
Նրանց հայացքների ետևում ընկալում չկա: Նրանք անդրդվելի են, որ բլուրը հարթավայր է դառնում, դաշտի վրա հանկարծ ծառեր են տնկվում, ծառերը փոխվում են սյուների, սյուների վրա ագռավներ են շարվում և անհետանում առանց թռչելու...
Տեսարանները խույս են տալիս նրանց հայացքներից: Ավելի ու ավելի հետևողական... Արագությունը դուր է գալիս նրանց:
Տեսարանը երևալ չհասցրած` իսկույն չքվում է:
Տարածությունն անակնկալներ է մատուցում անշարժության վարժված նրանց հայացքներին:
Իրենք փախչում են, արևը պահ մտնում, բայց սևեռուն մտքի պես իսկույն գտնում է նրանց` հետապնդում է:
-Տեսե'ք, տղե'րք, երկիրը պտտվում է, իսկ արևն անշարժ է:
Հանկարծ բոլորը շրջվում ու հարցական նայում են նրան` հաստապակի ակնոցով մարդուն: Դուռակների պրոֆեսորն է: Նա գիտի, որ շարժումը տեսանելի է դարձնում մոլորակի պտույտը: Ոմանք ճգնում են ըմբռնել նրա խոսքերի իմաստը: Ոչ մի միտք երկար չի զբաղեցնում նրանց ուղեղը: Ինչ-որ բան է կատարվում և վերջ:
Դռները փակվում են փոքրիկ խցիկների վրա, խցիկից մի որոշ դուռ բացվում է մեկ ուրիշ սրահի վրա: Նրանք` աջուձախ տարուբերվելով, բռնվելով, անցնում են վագոնից վագոն: Գնացքն իրենցն է: Բոլոր վագոնները դատարկ են:
Ուղևորները նստարաններ են:
Շատերը բացել են պատուհաններն ու գլուխները տվել քամուն: Նրանք արթնացել են թմբիրից, քամին խփում, թարմություն է բերում, և հաճելի է, որ քամու դիմադրությունը հաղթահարող այդ գլուխներն իրենց սեփականն են:
Մեկը գլուխը պատուհանից հանել ու բղավում է: Եվ ոգևորվում է, որ իր արձակած ձայնը մնում է ետևում, իսկ ինքը սլանում է: Պետք ` ավելի ու ավելի բարձր աղաղակել: Մյուսները կրկնում են:
Աղաղակները քշվում են քամուց. ետ մնում, չեն հասնում իրենց արձակած ապուշների ականջին: Ուր են կորչում  աղաղակները, որ չեն հասնում իրենց արձակողների ականջներին:
Շրջադարձի վրա գնացքն ազդանշան է տալիս` մեքենավարը նկատել է, որ սրանք հանել են գլուխները, և ազդանշան է ուղարկում նրանց:
-Ա'յ ապուշներ,-ասում է Դուռակի Արքան,- ետ քաշեք ձեր գլուխները: Իբր գլխներդ խելք կա, եղածն էլ ուզում եք քամին տանի:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող եք ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: