Կարեն Անտաշյան «Կտղուց»

Սիրելի՜ս,
այնքան վաղուց չես խմել ինձնից,
որ հասցրել եմ կուտակվել –
ծով եմ կտրել ներհոսող անձրևներից
ու ստորգետնյա ակունքներից քաղցրացել եմ:

Քեզ համար լցված այս ծոցը չի մտել ոչ ոք
և հիմա անուշ եմ ու անաղմուկ,
ազնիվ եմ ու թունդ՝ դանդաղ ունենալու համար:

Եղեգնյա փողերով ծփում է ափս քեզ տենչող,
ամենակուլ վիշապներով վխտում է ներսս,
աստղասերմերով լիքն եմ ափեափ:

Հենց որ դիպչես ինձ՝ կհալվեն զգեստներդ,
հենց հուզվես, սուզվես, ուզես խմել՝
գնարբուկի բույր կդառնաս,
երաշտ արտերին անձրևելու փափագ,
երազ կդառնաս թռչել կարողանալու մասին:

Երբ վերջապես հասնես պապակ, չշտապես –
ինձ զգուշորեն ճաշակիր –
իբրև հավերժական սիրո հմայանք,
իբրև ճակատագիր: