Գարնան Աշունը
Կյանքի գարունը խաբկանք է զուտ,
Գարնան աշունն է վաղ այցի բերում,
Կյանքի գարունը ունայն է, քամի,
Որ իր ուժգնությամբ սրտեր է կիսում։
Կյանքի գարնանը շատերն են զոհվում,
Շատերն են տարվում փթթուն ծաղկունքով,
Արևածագին շատերն են զարթնում,
Ու վաղ են մթնում արևամուտին։
Այն ո՞ւր է կորել գարնան խոստումներն,
Որ աստղեր էր երկնից իջեցնում,
Որը մի չնչին քամու ապտակից,
Պուկ չքացել է, աշնան տեղ տալով։
Հիմա ի՞նչ անեմ գարուն է ձեռքիս,
Գարունն է սրտիս, ծաղիկներն աչքիս,
Ինչպե՞ս ես պարեմ աշնան մեղեդին,
Երբ դեռ գարունն է պապակ շուրթերիս։
Ինչպե՞ս ոտնկայս աշունը գրկեմ,
Աշնան գուները մտքով անրջեմ,
Չապրած գարունը, ինչպե՞ս մոռանամ,
Ու անչափահաս մի աշուն դառնամ։
Ո՛չ մի խենթ աշուն, ո՛չ ծաղկած գարուն,
Լսել ու զգալ՝ մերժել եմ ուզում,
Մի մանուկ ծիծաղ, անաղարտ հայացք,
Ջինջ աչքերի մեջ նայել եմ ուզում։
Անարատ հոգով ապրել եմ ուզում,
Ապրել եմ ուզում անաղարտ հոգում,
Գրկել եմ ուզում, պինդ սեղմել կրծքիս,
Կարոտը գարնան՝ ապրել եմ ուզում։
Մի նոր գարուն
Մի նոր գարուն եմ բերել քեզ համար,
Մի նոր լուսաբաց՝ բացել քեզ համար,
Ժպտացող արև, մի կաթիլ երազ,
Երկնքից պոկել, բերել քեզ համար:
Անաղարտ ժպիտդ թանկ է ինձ համար,
Քո ջինջ աչքերը կյանք են ինձ համար,
Քո սրտի զարկը՝ իմ կյանքի կոչն է,
Որն ապրում է, գործում քեզ համար:
Մի նոր աշխարհ եմ կառուցել ահա,
Իմ ու քո հոգու հանգստի համար,
Մեր սերը հյուսված բարիք է հիմա,
Որը անմահ է ու անվերջ երազ:
Ցրտել է
Ցրտել է խոսքս,
Ցրտել է միտքս,
Ցրտել է հոգիս,
Ցուրտ վերաբերմունքից։
Ցրտել է կյանքը,
Ցրտել են մարդիկ,
Ցուրտ հայացքներից,
Սառել են որդիք:
Ցրտել է խոտը,
Ցրտել է թուփը,
Ցրտից պոկվել է.
Վհատ տերևը:
Ցրտել է քամին,
Ցրտել է օդը,
Ցրտից կուչ եկել,
Մեր ներկա օրը:
Որքան
Որքա՜ն գարուններ առանց քեզ անցան,
Արևոտ օրեր անդարձ հեռացան,
Ամպրոպ ու անձև, հեղեղներ անցան,
Ու տարիներս լվացրին տարան։
Որքա՜ն սին հույսեր հոգիս զորացրին,
Թևավոր մտքեր ճամփա հարթեցին,
Լուսինն աստղերով երեկո հյուսեց,
Արևածագը աչքերս շոյեց։
Ա՜խ փարատանք է հույսով արթնանալ,
Հույսով զարդարվել ու վեր խոյանալ,
Ճերմակած աչքով գարունը գրկել,
Ճերմակ հոգու մեջ կրկին անրջել։
Հեղինակ` © Լուսինե Պետրոսյան
Դիտեք ավելին Ստեղծագործություններ բաժնում
մեկնաբանություններ