Սվետլանա Բաղդասարյան «Հեքիաթներ գոյություն ունեն...»

Հեքիաթներ գոյություն ունեն... դրանք իրական են։ Մեզանից յուրաքանչյուրն ունի իր հեքիաթը, գուցե պարզապես դեռ չի հանդիպել, բայց կհանդիպի. չէ՞ որ, հեքիաթում ամեն բան արդար է և բարին միշտ էլ հաղթում է չարին։ Այդ դեպքում, ո՞վ է ասել, թե դու չես կարող լինել քո իսկ հեքիաթի հերոսուհին կամ հերոսը։ Ճիշտ է, կյանքում չկան արքայադստրեր և արքայազներ, չկան կալվածքներ և առավել ևս «չար» ու «բարի» հերոսներ, բայց փոխարենը կյանքում կա այն «նա»-ն, ով կլինի քեզ համար ավելի վեր ու իրական, քան մոլորակի բոլոր արքայադստրերն ու արքայազները միասին։ Կյանքում չկան կալվածքներ, բայց կան փոքրիկ տնակներ... մոլորակի հեռավոր մի անկյունում, ուր շուրջբոլորը կանաչ է և լցված անուշաբույր ծաղիկներով, տնակը փոքր, բայց հարմարավետ և «հարազատ» է... խոհանոցում արդեն տարածվել է ջեռոցում թխվող թխվածքաբլիթների անուշ բույրը, հյուրասենյակում լսվում է միակ հասանելի ռադիոալիքով հեռարձակվող երաժշտության ձայնը, իսկ լուսամուտից այն կողմ՝ այգում, երեկոյան քամուց փոքր-ինչ օրորվում են ծառերի տերևները։ Թողնելով բաց դուռն ու լուսամուտները, այգում լսելի է դառնում հաճելի երաժշտության հնչյունները... այն երաժշտության, որը րոպեներ առաջ ամենևին էլ հաճելի չէր և ոչ էլ տեղին, մինչդեռ այդժամ այն ներդաշնակ էր բնության և տիրող մթնոլորտի հետ... միայն թխվածքաբլիթներն էին, որ այրվելով զոհ գնացին բնության և հոգու ներդաշնակությանը.. այնուամենայնիվ ամեն ինչ հեքիաթային է...«հեքիաթից դուրս, բայց հեքիաթային»։ Հավատալ հեքիաթներին դեռ չի նշանակում լինել մանկամիտ կամ միամիտ... պարզապես այդ հավատը սովորեցնում է հուսալ և սպասել, իսկ ինչպես գիտենք. « նա, ով կարողանում է սպասել, ձեռք է բերում ամենալավը»։ Կյանքն ինքնին «սպասումներից» բաղկացած «կայարան» է...սպասումներ, որոնք պետք է ընդունել ասես սովորական, հասարակ և պարզ: Սպասումը հավերժ չի կարող տևել, գալիս է մի օր, երբ քո սպասումներն արդարացվում են, իսկ համբերությունը` գնահատվում... հակառակ դեպքում պարզապես պետք է դադարել սպասել և չշփոթել դա հանձնվելու հետ: Հանձնվում ես, երբ դադարում ես հավատալ: Հավատն այն շարժիչ ուժն է, որը ստիպում է քայլել, անգամ խորը հիասթափությունից հետո կանգնել և քայլել: Հեքիաթներ գոյություն ունեն և այսօրվա քո հավատը վաղը կտա իր արդյունքը։ Հավատա, որ պարտությունը պատճառ չէ հուսալքման... հավատա, որ հաղթանակը պատճառ չէ գոռոզության և երբեմն նաև անտեղի հպարտության... հավատա, որ կորուստը պատճառ չէ հիասթափության, իսկ ձեռքբերումն էլ իր հերթին պատճառ չէ «հնի», «հարազատի» ու «լավի» մոռացման... վերջապես հավատա, որ կյանքը սիրում է նրանց, ովքեր հանուն այսօրվա երջանկության պատրաստ են «անմտածվածին», «խելահեղին» և «չփորձվածին»։ Գտի՜ր քո հեքիաթը, մի փնտրիր այն օվկիանոսներից և հնարավոր բոլոր սահմաններից այն կողմ... նախ գտի՜ր այն քո մեջ, իսկ այնուհետև շրջապատում... մի վանիր նրանց, ովքեր ուզում են դառնալ քո հեքիաթի հերոսը... մի ստիպիր կարդալ քո անավարտ հեքիաթը նրանց, ովքեր չեն ուզում ստանձնել հերոսի կերպարը։ Թո՜ղ այդ գործը...թող հեքիաթը գրվի ինքնուրույն։ Իրականում ճակատագիրը որոշ չափով հնարավոր է փոխել. չէ՞ որ մենք ինքներս ենք գծագրում և պլանավորում մեր քայլերի հերթականությունը... բայց եկեք մենք չգծենք, չպլանավորենք ու չկանխորոշենք... եկեք պարզապես հավատանք, որ հեքիաթներ գոյություն ունեն... դրանք իրական են, իսկ մեզանից յուրաքանչյուրն անկասկած ունի իր հեքիաթը, գուցե պարզապես դեռ չի հանդիպել, բայց կհանդիպի. չէ՞ որ, հեքիաթում ամեն բան արդար է և բարին միշտ էլ հաղթում է չարին։