Վարդինե Մարուկյան «Այսօր քայլում էի»
2013-07-17 4220
Այսօր քայլում էի ինձ շա՜տ հարազատ վայրերով, որտեղ չէի եղել 10 տարուց ավել: Մանկությունս անմիջապես աչքիս առաջն եկավ: Նույնն էր գրեթե ամեն ինչ… նույն փոշոտ ճանապարհները, նույն ֆուտբոլի դաշտը, նույն ժանգոտած դարպասները, նույն տաղավարները, որտեղ նստում էինք ժամեր շարունակ, դպրոցի ետնամասի նույն քանդված աստիճանները, նույն ծառերն ու նույն ճաղավանդակները… Մոտեցա իմ սիրելի քարին. այստեղ էի փորագրել սիրային իմ առաջին հավասարումը… առաջին անգամ այստեղ էի սիրահարվել: Հիշեցի ընկերներիս… ես նրանց մեջ ամենափոքրն էի, և ինձ միշտ «պուճուր» էին անվանում: Հիշեցի ամեն ինչ, անգամ այնպիսի մանրուքներ, որոնց համար, թվում էր, թե հիշողությանս մեջ տեղ չեմ պահել… Հիշում էի ամեն ինչ ու ժպտում, իսկ մարդիկ ապշած ինձ էին նայում` զարմանալով, թե ինչու եմ լայն ժպիտով հիանում շրջակայքի «անշուքությամբ»: Ամեն ինչ իմն էր այստեղ, ես իմ աշխարհում էի… բայց… փոխվել էր շատ բան. ֆուտբոլի դաշտը դատարկ էր, չկար այն պապիկը, ումից ամեն օր արևածաղիկ էի գնում, չկար մեր շատ սիրելի շունը և, վերջապես, չկային ընկերներս: Մի քանիսն արդեն ամուսնացել են, որոշները` լքել հայրենիքը, իսկ մի քանիսին էլ տեսնելիս, ցավոք, անգամ չեմ էլ բարևում: Ես մենակ էի, բայց իմ աշխարհում էի, իսկ դա մեծագույն հաճույք էր ինձ համար: Տուն վերադառնալիս մի հայացք ձգեցի ժամանակին ինձ այնքա՜ն հարազատ պատուհաններին… դատարկ էին, բայց ոչ երբեք խորթ…
Հեղինակ՝ Վարդինե Մանուկյան
Սեղմեք այստեղ՝ ստեղծագործությունը Գրքամոլ էջում կարդալու համար:
Դիտեք ավելին Ստեղծագործություններ բաժնում
մեկնաբանություններ