Վասիլ Ստուս. Բանաստեղծություններ

Գիշերը պահ է մտել իրիկվա թևքի տակ:
Հասուն լույս է ասես հորիզոնը բարկ:
Չի նշմարվում,
Չի առկայծում
Ու չի ծորում...
-Երեկոդ բարի':
-Բարին աշխարհի'ն:

***

Թանձրանում է մութը ղուրանային,
առվի ձայնն է ձորում ինքն իրեն մատնում,
Այդքան ճիշտն ու ցավը նրա կոկորդային 
ձայնով հնչում են ու էլ չեն հատնում:

***

Ինչ լավ է, որ ես չեմ վախենում մահից,
որ վաղուց եմ ընտրել ծանր խաչ,
որ չեմ խոնարհվում դատավորների
ու ոչ էլ անհայտ բախտի առաջ:
Որ ապրել եմ, սիրել, որ չեն պղծել ինձ
զղջում ու նզովք, տրտունջ ու թախիծ:
Սպասի'ր ինձ, կգամ ես դեռ, իմ ժողովուրդ,
կանցնեմ մահվան միջով, կգամ դեպի կյանք,
ես շիտակ կնայեմ աչքերիդ մաքուր,
դու աչքերիս մեջ կտեսնես բերկրանք:
Կասեմ որդիդ եմ ու ծունկի կգամ,
կփարվեմ հողիդ, հողդ կդառնամ:

***

Վառվում են երկու կրակ`
քամու հետ խոսելով,
երկու արև երկնի տակ
վառվում են հոսելով:

Առաջինը օրն է,
երկրորդը` գիշերը,
նրանց արանքում օձախոտի թերն
իր կապույտ ծաղկելը հիշել է:
Թե առաջ գնամ,
կրակին եմ ճարակ,
Իսկ թե հետ գնամ`
մահվանն հպատակ:
Վառվում են երկու կրակ`
քամու հետ խոսելով,
երկու արև երկնի տակ
վառվում են հոսելով: